Einde verhaal.

Je machtsspelletjes zijn over!

               Je hebt geen macht meer over mij.

      Tijd voor je volgende slachtoffer.

Half 8 in de ochtend, ik ben druk met brood klaar maken en de gewone ochtendhandelingen voordat ik ga werken.
Ik hoor je naar beneden komen en denk; shit, daar komt de gezelligheid weer aan.
Ik wist niet dat je ook moest (zwart)werken dus  ik pak snel het brood uit de kast om voor jou ook je lunch klaar te maken. 
Hoeft niet, zeg jij. Ik kijk je vragend aan. Je gaat bij "iemand" stenen verplaatsen zeg je.
Dat "iemand" heb ik al vaker gehoord en natuurlijk weet ik wie het is maar ik vraag heel onnozel wie "iemand" is.  Geen antwoord, ik kijk naar onze zoon, hij kijkt mij aan en we denken hetzelfde: de del van praktijk,  zoals wij het noemen de "Dellehof".
Je noemde iedereen altijd bij naam, of ik diegene nou kende of niet. Alleen wanneer je het over die del had, zei je: "zij", of "iemand".
Eindelijk komt er geluid uit je. Huilend zeg je: „ik moet je nog wat vertellen, we leven langs elkaar, ik ga weg."  Huilen kun je op commando en maakt op mij totaal geen indruk.
Allerlei verwijten krijg ik naar mijn hoofd geslingerd; loze beloftes, ik kan niks goed doen, ik wil niks met jou doen, enz. Ik zeg heel nuchter dat ik het snap en dat ik het al voelde aankomen. Je blijft huilen en ik... ik blijf uiterlijk zo koel maar kan wel juichen, nooit gedacht dat ik van je af zou komen.
Natuurlijk weet ik dat de verwijten richting mij voor jou een excuus zijn om mij te dumpen voor haar. Mij de schuld geven om je bedrog goed te praten maar daar ben ik niet vatbaar voor. Ik voel me totaal niet schuldig. Ik heb altijd gezegd dat je nooit bij me weg zou gaan als er geen ander in het spel is. Dat weet iedereen die ons kent. Ik kan me niet eens voorstellen dat er iemand voor jou valt! Is ze hopeloos? Moet wel, wie wil een man zonder normale inkomsten, te lui om te werken, crimineel, altijd negatief en ook nog eens met een beperkt verstandelijk vermogen.
 Toen ik je leerde kennen had je nog werk, al was je meer "ziek" dan dat je werkte want als je geen zin had dan ging je niet. Je liet je gedeeltelijk afkeuren en leefde als god in Frankrijk. Natuurlijk liet je je pas afkeuren toen we al samenwoonden zodat ik voor alle kosten kon opdraaien. Je was nooit thuis, hing dag  en nacht in de stad of in louche buurtjes waar je je "vrienden" had. Je gaf geld uit als water aan dingen voor je zelf maar voor noodzakelijke kosten had je geen geld.
Ik werkte toen full time en jij vond het wel best zo. Lekker makkelijk; doen en laten wat je wil, profiteren van mijn inkomsten en zorgzaamheid en daarbij totaal geen rekening met mij houdend. Je leefde je eigen leven en ik deed wat ik moest doen: werken, het huishouden, ik kende mijn verantwoordelijkheden en verplichtingen.
Ik schaam me dood dat ik dat allemaal gepikt heb.

Dat ik het gepikt heb kwam voornamelijk door mijn opvoeding, mijn moeder hield er een ouderwetse opvoeding op na. Luisteren, je mond houden en doen wat een ander zegt. Ik heb nooit geleerd om voor mezelf op te komen want dat mocht niet. Ik moest volgen, mocht geen eigen keuzes maken, ik werd geleefd volgens de regels van mijn moeder.
O, mijn moeder bedoelde het goed hoor, ze voedde ons op zoals zij dacht dat goed was, ze heeft nooit geweten wat dat voor invloed op mij had. Ze heeft haar best gedaan, opvoeden was voor haar normen en waarden kennen maar liefde kwam daar niet aan te pas. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een knuffel gehad heb wanneer ik verdrietig was of pijn had. Ik moest altijd door, niet zeuren, opstaan en doorgaan. Er werd thuis ook nooit ergens over gesproken, als je ergens mee zat dan moest je je niet aanstellen maar verder. Mijn hele leven heb ik gehoord dat ik niets waard was, niets kon en dom was dus als jij het me vertelde was het niet anders dan "normaal" voor mij.

We leefden langs elkaar, zei je. BULLSHIT!!! Dat deden we al 30 jaar en dat was je eigen keus. Je hebt nooit naar ons omgekeken was altijd alleen met jezelf bezig.
Dat waren ook niet jouw woorden dat moet zij je ingefluisterd hebben. Alle woorden die je zei waren boven jouw niveau, dat had je van haar. Heeft ze je voor het blok gezet? Kon ze niet wachten tot ze je voor zichzelf had? Was ze zo wanhopig?
Je tranen: puur zelfmedelijden. Je timing: puur egoïsme en domheid. Zoiets vertel je niet tussen neus en lippen door waar je kind bij is en al helemaal niet een half uur voordat wij naar ons werk moeten. Je had natuurlijk gehoopt dat ik gebroken naar mijn werk zou gaan maar niets was minder waar. Wat ik voelde was opluchting. Je zult gebaald hebben van mijn koele reactie.
Je zei dat je bij haar een kamer kon huren en je kon daar per direct terecht. „Jij denkt dat ik iets met haar heb, maar dat is niet zo," zei je.
Als dat niet zo was had je het niet gezegd en ik wist wel beter, ik doorzag iedere leugen, ik wist het al een hele tijd. Als jij tien woorden zegt lieg je er negen. Had gewoon eerlijk gezegd dat je verliefd was geworden op het geld en de status van een ander, niks aan de hand, kan gebeuren maar nee, eerst met haar oefenen en als het bevalt pas iets zeggen en vertrekken, als een echte loser. Een lafaard ben je, niets meer dan een lafaard.

Je vroeg mij wanneer je moest gaan, nu of over 2 maanden, ik moest het maar zeggen.
Daar hoefde ik niet over na te denken: wat dacht je?! A la minute alsjeblieft! Ik neem toch het risico niet dat het tussen jullie niet gaat werken en jij weer terugkrabbelt. Of dat je mij voor je verzorging op laat draaien en de hele dag met die del doorbrengt. Nee, ze mag je hebben, helemaal!
„Oké", zei je met krokodillentranen in je ogen, „dan ga ik vandaag."
YES! Wat zul je blij geweest zijn dat ik je per direct los liet en  ik nog blijer.  Je bleef huilen, waarom? Was het de onzekerheid? De grote sprong in het diepe? Aanpassen aan de situatie? Zat je zo goed in je slachtofferrol? Of was het weer een dreigactie en had je verwacht dat ik je zou smeken te blijven? NO WAY!  Je kon geen kant meer op, je moest wel vertrekken.
Weer allerlei verwijten naar mij toe die ik rustig incasseerde. Slachtoffer  spelen en mij als dader aan wijzen was wat je altijd deed maar daar was ik immuun voor. Al die maanden heb je bewust ruzie veroorzaakt om mij de schuld te kunnen geven van je vertrek terwijl je niet eens het lef had om eerlijk te zeggen dat je een nieuw slachtoffer gevonden had. Iemand die nog wel in je leugens trapte, iemand die je wel aandacht gaf, iemand die medelijden met je had en vooral iemand die  meer geld en een eigen huis had.

Lange tijd heb je me bedrogen, ik had het onze zoon weken geleden al verteld, toen hij eens tegen me zei: hij zit zeker bij dat vioolwijf. Zelfs hij had je al door terwijl hij je nooit zag. Jij denkt dat ik achterlijk ben maar ik kijk dwars door je heen. Zelf denk je dat je heel slim bent maar ik ben er jaren geleden al achter gekomen dat je een rasechte narcist bent. Ik heb me de afgelopen jaren verdiept in de narcistische persoonlijkheidsstoornis en weet precies waarom, wanneer en hoe je iets doet om je doelen te bereiken.  
Al je leugens, al de hints die je gaf om bij mij een reactie uit te lokken, ik had het allemaal door maar reageerde er niet op omdat ik wilde dat je voor één keer eens een echte kerel zou zijn door het me zelf te vertellen. Tegen beter weten in.
Het kostte me heel veel moeite om niet te reageren wanneer je het spelletje "hints" speelde maar het is me wel gelukt, terwijl jij dacht dat ik achterlijk was. Iedere avond moest je naar de "sauna" behalve op maandagavond want dan liepen er alleen maar homo's rond zei je. Waarschijnlijk had die del op maandagavond andere bezigheden waardoor je bij haar niet terecht kon. Achter alles wat jij zegt zit een andere reden. Het zou me niets verbazen als je drie jaar geleden voor die del naar de sauna bent gegaan. Van het één op het andere moment kwam je thuis en zei dat je naar de sauna ging, je wilde dat eens proberen. Het interesseerde mij niet, ik was al lang blij wanneer jij met je negatieve energie uit mijn buurt was. Of zij echt een vriend had daar twijfel ik ook aan, dat kun je ook gezegd hebben om mij om de tuin te leiden. Ook kan ik me voorstellen dat zij haar vriend ook met jou bedonderde, het is toch een goedkope, achterbakse del natuurlijk. Ik denk dat jullie uit hetzelfde hout gesneden zijn en dan komen jullie jezelf (en elkaar) nog wel een keer tegen.

Ik zei je dat ik naar mijn werk ging, pakte mijn fiets en fietste rustig weg, jou "zielig" achterlatend.
Wat was ik blij. Op mijn werk heb ik het er meteen bij mijn collega's uit gegooid.
Het was geen verrassing voor ze. Ik vertelde natuurlijk wel eens hoe negatief jij altijd was, altijd zeuren en klagen over de domste dingen. Hoe vaak heb ik je gezegd hulp te zoeken maar nee, het lag niet aan jou, het lag aan mij, alles lag altijd aan mij. Vaak zei ik tegen je; "als ik zo negatief was als jij  maakte ik een eind aan mijn leven," of "als je niks anders hebt om over te zeuren of klagen dan ken je geen problemen." Jij zocht altijd problemen want je wilde continu aandacht. Op een positieve manier kreeg je het niet meer dus dan maar op een negatieve manier. Je zeurde vanaf dat je uit je bed kwam totdat je er weer in lag over alles en iedereen. Nu weet ik dat je dat deed om van mij  negatieve reacties uit te lokken zodat je wanneer je had besloten te vertrekken de schuld in mijn schoenen kon schuiven.

Dat je een narcist bent daar kun je niks aan doen, het is erg genoeg. Niet voor jezelf maar voor de mensen om je heen. Het maakt voor mij je gedrag van de afgelopen 30 jaar wel duidelijk. Gezien je verleden waarin je als klein jongetje bij je moeder weggehaald bent kan ik het je ook niet kwalijk nemen, al ben je terecht gekomen in een heel fijn, liefdevol pleeggezin. 


„We vinden elkaar gewoon heel lief", zei je „maar ik huur daar alleen een kamer". In ruil daar voor zou je wat klusjes voor haar doen en hoefde je daar niets te betalen. Bingo! Daar ging het om, je "grootste liefde" (geld) kun je voor jezelf houden. Ik wil niet weten wat voor klusjes je voor haar moet doen, hier heb je nog nooit iets gedaan, je bent te lui om te werken dus laat de details maar achterwege. Slap verhaal trouwens, welke normaal ontwikkelde vrouw neemt iemand kosteloos in huis? Dat doe je alleen wanneer je met iemand wil samenwonen.  Ze moest de tuin veranderd hebben en jij zult je zelf wel de hemel in geprezen hebben dat je dat voor haar kon doen.  Je was al weken bij haar bezig om je bij haar naar binnen te werken. Zo gauw je al je spullen daar hebt en er geen zin meer in hebt zul je tegen haar zeggen dat je een versleten rug hebt van in de bouw werken en dat je daarom afgekeurd bent.
Je kunt nog geen tegel recht leggen, geen plant van onkruid onderscheiden maar je zult haar wel verteld hebben dat je hier altijd de tuin deed en ooit als tuinman hebt gewerkt. Dat was niets meer dan een alternatieve straf die je opgelegd hebt gekregen maar je moest haar wel kunnen overtuigen. Een echte baan heb je in je hele leven maar een  jaar gehad, al het andere werk wat je ooit gedaan hebt was als alternatieve straf. Het woord "werk" is aan jou niet besteed. Ze moet echt wanhopig geweest zijn. Ze wilde een lul, die heeft ze nu; 2 in 1. Of wilde ze een kind? Dan heeft ze nu 3 in 1!
Jullie vinden elkaar heel lief, zei je. Ha, je vind haar aandacht en haar geld lief en zij vind je fake karakter lief maar meer is het niet. Jij vind vooral jezelf heel lief. Het mooiste is dat dat ook niet jouw woorden waren, ik ken je als geen ander en "that's not you". 
Zij vind het wel leuk om de dingen te doen die ik leuk vind, zei je. Wat dubbel om te zeggen wanneer je daar alleen een kamer huurt maar die zin zegt al genoeg: het draait weer alleen om jou. Wat vergist ze zich in je. 

Wat een leugens. Je ging al een tijdje niet meer naar je eiland, je ging niet meer om twee uur naar de sauna maar dat werd vijf uur.  Op haar vrije zondag ging je zelfs al om 11 uur de deur uit. Rechtstreeks naar haar in plaats van naar de sauna. Waarom denk je dat ik je zo lang negeerde, ik wist het, ik walgde van je maar ik weet dat je tegen haar net zoveel zult liegen als tegen mij. Je zelf mooi voor doen, het zit gewoon in je, maar ík kijk er doorheen.
Je had er heel lang over nagedacht zei je. Jij en nadenken zijn al 2 tegenstrijdigheden, maar je hoefde er ook niet over na te denken want je had dit lang geleden al zo gepland door op zoek te gaan naar een nieuw slachtoffer toen je wist dat je de macht kwijt raakte.
Zo zijn er nog veel meer voorbeelden waarvan jij dacht dat je je er uit kon praten maar waar ik het door had en er niks over zei omdat ik wist dat ik de ene leugen na de andere zou horen. 

Tegen onze zoon zei je dat je alles voor me gedaan had en dat het nooit goed genoeg was. Ha, hoe durf je! Nooit heb je iets voor mij gedaan totdat je bij die del kwam. Dat is weer het bewijs van jouw fouten op mij projecteren. Onze zoon zei zelfs tegen me dat je het nooit ergens beter zou kunnen krijgen.
Je zus zei me eens niet meer uren te gaan werken zo lang jij alleen maar van me profiteerde en thuis niets deed. Je familie weet precies hoe je bent.
Ik had al lang door waarom je ineens wel iets meebetaalde aan de kosten,  ineens wel met mij mee naar feestjes ging, de was en de boodschappen deed en af en toe een bloemetje voor me meenam. Het was allemaal te opvallend nadat je 29 jaar nooit iets voor me gedaan hebt.  Alles om je bedrog te compenseren en mij keihard te laten vallen. Alles met voorbedachte rade om mij overal de schuld van te kunnen geven. En natuurlijk om te oefenen want de eerste tijd zul je je bij haar gedragen als een goede volwassen kerel. Waarschijnlijk heb je haar ook nog verteld dat je dat soort klusjes hier altijd deed maar dat ik nooit tevreden was en alles wat je deed nooit genoeg was.
Ook weet ik dat je al eerder  geprobeerd hebt om je bij andere vrouwen naar binnen te werken. Zij waren te slim, trapten niet in je leugens en zielige verhalen. Daar was je ook weken bezig met dingen die je nooit voor een ander zou doen  wanneer je er geen voordeel uit kon halen. De del die je nu hebt was zo hopeloos dat ze er wel intrapte. 

Thuis was je niet te genieten, wat kun jij het leven van anderen verzieken zeg. Wat was ik blij als je weg was. 
Zo lang je bij haar geld, aandacht en je zin krijgt zal het tussen jullie goed gaan maar dat heeft niks met liefde te maken want dat ken je niet. Zo gauw er een klein scheurtje in jullie relatie komt en jij je zin niet krijgt zul je veranderen in een egoïstisch, agressief, verstandsloos kind. Op dat moment zou ik willen dat ik een vlieg ben om vanaf jouw schouder even mee te kijken. Haar reactie is voor mij goud waard, mocht ik dat maar mee maken.