Einde verhaal

Half 8 in de ochtend, ik ben druk met brood klaar maken en de gewone ochtendhandelingen voordat ik ga werken.
Ik hoor je naar beneden komen en denk; shit, daar komt de gezelligheid weer aan.
Ik wist niet dat hij ook moest (zwart)werken dus  ik pak snel het brood uit de kast om voor hem ook zijn lunch klaar te maken. 
Hoeft niet, zegt hij. Ik kijk hem vragend aan. Hij zegt dat hij  bij "iemand" stenen gaat verplaatsen.
Dat "iemand" heb ik al vaker gehoord en natuurlijk weet ik wie het is maar ik vraag heel onnozel wie "iemand" is.  Geen antwoord, ik kijk naar ons kind, die kijkt mij aan en we denken hetzelfde: de del van praktijk  "Dellehof".
Hij noemde iedereen altijd bij naam, of ik diegene nou kende of niet. Alleen wanneer hij het over die del had, zei hij: "zij", of "iemand".
Eindelijk komt er geluid uit hem. Huilend zegt hij: „ik moet je nog wat vertellen, we leven langs elkaar, ik ga weg."  Huilen kan hij op commando en maakt op mij totaal geen indruk.
Allerlei verwijten krijg ik naar mijn hoofd geslingerd; loze beloftes, ik kan niks goed doen, ik wil niks met hem doen, enz. Ik zeg heel nuchter dat ik het snap en dat ik het al voelde aankomen. Hij blijft huilen, en ik... ik blijf uiterlijk zo koel maar kan wel juichen, nooit gedacht dat ik van hem af zou komen.
Natuurlijk weet ik dat de verwijten richting mij voor hem een excuus zijn om mij te dumpen voor haar. Mij de schuld geven om zijn bedrog goed te praten maar daar ben ik niet vatbaar voor. Ik voel me totaal niet schuldig. Ik heb altijd gezegd dat hij nooit bij me weg zou gaan als er geen ander in het spel is. Dat weet iedereen die ons kent. Ik kan me niet eens voorstellen dat er iemand voor hem valt! Is ze hopeloos? Moet wel, wie wil een man zonder normale inkomsten, te lui om te werken, crimineel, altijd negatief en ook nog eens niet de slimste.
 Toen ik hem leerde kennen had hij nog werk, al was hij meer "ziek" dan dat hij werkte want als hij geen zin had dan ging hij niet. Hij liet zich gedeeltelijk afkeuren en leefde als god in Frankrijk. We woonden toen al samen, hij was nooit thuis, hing dag  en nacht in de stad of in louche buurtjes waar hij zijn "vrienden" had. 
Ik werkte toen full time en hij vond het wel best zo. Lekker makkelijk; doen en laten wat hij wil, profiteren van mijn inkomsten en zorgzaamheid en daarbij totaal geen rekening met mij houdend. Hij leefde zijn eigen leven en ik deed wat ik moest doen: werken, het huishouden, ik kende mijn verantwoordelijkheden en verplichtingen.
Ik schaam me dood dat ik dat allemaal gepikt heb.

Dat ik het gepikt heb kwam voornamelijk door mijn opvoeding, mijn moeder hield er een ouderwetse opvoeding op na. Luisteren, je mond houden en doen wat een ander zegt. Ik heb nooit geleerd om voor mezelf op te komen want dat mocht niet. Ik moest volgen, mocht geen eigen keuzes maken, ik werd geleefd volgens de regels van mijn moeder.
O, mijn moeder bedoelde het goed hoor, ze voedde ons op zoals zij dacht dat goed was, ze heeft nooit geweten wat dat voor invloed op mij had. Ze heeft haar best gedaan, opvoeden was voor haar normen en waarden kennen maar liefde kwam daar niet aan te pas. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit een knuffel gehad heb wanneer ik verdrietig was of pijn had. Ik moest altijd door, niet zeuren, opstaan en doorgaan. Er werd thuis ook nooit ergens over gesproken, als je ergens mee zat dan moest je je niet aan stellen maar verder.

We leefden langs elkaar, zei hij. BULLSHIT!!! Dat deden we al 30 jaar en dat was zijn eigen keus. Hij hebt nooit naar ons omgekeken was altijd alleen met zichzelf bezig.
Dat waren ook niet zijn woorden dat moet zij hem ingefluisterd hebben. Alle woorden die hij zei waren boven zijn niveau, dat had hij van haar. Heeft ze hem voor het blok gezet? Kon ze niet wachten tot ze hem voor zichzelf had? Was ze zo hopeloos?
Zijn tranen: puur zelfmedelijden. Zijn timing: puur egoïsme en domheid. Zoiets vertel je niet tussen neus en lippen door waar je kind bij is en al helemaal niet een half uur voordat wij naar ons werk moeten. Hij had natuurlijk gehoopt dat ik gebroken naar mijn werk zou gaan maar niets was minder waar. Wat ik voelde was opluchting. Hij gebaald hebben van mijn koele reactie.
Hij zei dat hij bij haar een kamer kon huren en hij kon daar per direct terecht. „Jij denkt dat ik iets met haar heb, maar dat is niet zo," zei hij.
Als dat niet zo was had hij het niet gezegd en ik wist wel beter, ik doorzag iedere leugen, ik wist het al een hele tijd. Als hij tien woorden zegt liegt hij er elf. Had hij gewoon eerlijk gezegd dat hij verliefd was geworden op het geld en de status van een ander, niks aan de hand, kan gebeuren maar nee, eerst met haar oefenen en als het bevalt pas iets zeggen en vertrekken, als een echte loser.

Hij vroeg mij wanneer hij moest gaan, nu of over 2 maanden, ik moest het maar zeggen.
Daar hoefde ik niet over na te denken: wat dacht je?! A la minute alsjeblieft! Ik neem toch het risico niet dat het tussen hen niet gaat werken en hij weer terugkrabbelt. Of dat hij mij voor zijn verzorging op laat draaien en de hele dag met die del doorbrengt. Nee, ze mag hem hebben, helemaal!
„Oké", zei hij met krokodillentranen in zijn ogen, „dan ga ik vandaag."
YES! Wat moet hij blij geweest zijn dat ik hem per direct los liet en ik nog blijer.   Hij bleef huilen, waarom? Was het de onzekerheid? De grote sprong in het diepe? Aanpassen aan de situatie? Of was het weer een dreigactie en had hij verwacht dat ik hem zou smeken te blijven? NO WAY!  Hij kon geen kant meer op, hij moest wel vertrekken.
Weer allerlei verwijten naar mij toe die ik rustig incasseerde. Slachtoffer  spelen en mij als dader aan wijzen was wat hij altijd deed maar daar was ik immuun voor. Al die maanden heeft hij bewust ruzie veroorzaakt om mij de schuld te kunnen geven van zijn vertrek terwijl hij niet eens het lef had om eerlijk te zeggen dat hij een nieuw slachtoffer gevonden had. Iemand die nog wel in zijn leugens trapte, iemand die hem wel aandacht gaf, iemand die medelijden met hem had en vooral iemand die  meer geld en een eigen huis had.

Maandenlang heeft hij me bedrogen, ik had het ons kind weken geleden al verteld. Hij denkt dat ik achterlijk ben maar ik kijk dwars door hem heen. Zelf denkt hij dat hij heel slim is maar ik ben er jaren geleden al achter gekomen dat hij een rasechte narcist is. Ik heb me de afgelopen jaren verdiept in de narcistische persoonlijkheidsstoornis en weet precies waarom, wanneer en hoe hij iets doet om zijn doelen te bereiken.  
Al zijn leugens, al de hints die hij gaf om bij mij een reactie uit te lokken, ik had het allemaal door maar reageerde er niet op omdat ik wilde dat hij voor één keer eens een echte kerel zou zijn door het me zelf te vertellen. Tegen beter weten in.
Het kostte me heel veel moeite om niet te reageren wanneer hij het spelletje "hints" speelde maar het is me wel gelukt, terwijl hij dacht dat ik achterlijk was. Iedere avond moest hij naar de "sauna" behalve op maandagavond want dan liepen er alleen maar homo's rond zei hij. Waarschijnlijk had die del op maandagavond andere bezigheden waardoor hij bij haar niet terecht kon. Achter alles wat hij zegt zit een andere reden. Of zij echt een vriend had daar twijfel ik ook aan, dat kan hij ook gezegd hebben om mij  te misleiden. Ook kan ik me voorstellen dat zij haar vriend ook met hem bedonderde, het is toch een goedkope, achterbakse del natuurlijk. Ik denk dat ze uit hetzelfde hout gesneden zijn en dan komen ze zichzelf (en elkaar) nog wel een keer tegen.

Ik zei  dat ik naar mijn werk ging, pakte mijn fiets en fietste rustig weg, hem "zielig" achterlatend.
Wat was ik blij. Op mijn werk heb ik het er meteen bij mijn collega's uit gegooid.
Het was geen verrassing voor ze. Ik vertelde natuurlijk wel eens hoe negatief hij altijd was, altijd zeuren en klagen over de domste dingen. Hoe vaak heb ik hem gezegd hulp te zoeken maar nee, het lag niet aan hem, het lag aan mij, alles lag altijd aan mij. Vaak zei ik tegen hem; "als ik zo negatief was als jij  maakte ik een eind aan mijn leven," of "als je niks anders hebt om over te zeuren of klagen dan ken je geen problemen." Hij zocht altijd problemen want hij wilde continu aandacht. Op een positieve manier kreeg hij het niet meer dus dan maar op een negatieve manier. Hij zeurde vanaf dat hij uit zijn bed kwam totdat hij er weer in lag over alles en iedereen. Nu weet ik dat hij dat deed om van mij  negatieve reacties uit te lokken zodat hij wanneer hij had besloten te vertrekken de schuld in mijn schoenen kon schuiven.

Dat hij een narcist is daar kan hij niks aan doen, het is erg genoeg. Niet voor hem zelf maar voor de mensen om hem heen. Het maakt voor mij zijn gedrag van de afgelopen 30 jaar wel duidelijk. Gezien zijn verleden waarin hij als klein jongetje bij zijn moeder weggehaald is kan ik het hem ook niet kwalijk nemen, al is hij terecht gekomen in een heel fijn, liefdevol pleeggezin. 


„We vinden elkaar gewoon heel lief", zei hij „maar ik huur daar alleen een kamer". In ruil daar voor zou hij wat klusjes voor haar doen en hoefde hij daar niets te betalen. Bingo! Daar ging het om, zijn "grootste liefde" (geld) kan hij voor zichzelf houden. Ik wil niet weten wat voor klusjes hij voor haar moet doen, hier heeft hij nog nooit iets gedaan, hij is te lui om te werken dus laat de details maar achterwege. Het is natuurlijk ook een lulverhaal, niemand neemt zomaar iemand in huis die er niets voor betaald maar ik deed weer alsof ik gek was. Ze moest de tuin veranderd hebben en hij zal zich zelf wel de hemel in geprezen hebben dat hij dat voor haar kon doen.  Zo gauw hij er geen zin meer in heeft zal hij tegen haar zeggen dat hij een versleten rug heeft van in de bouw werken en dat hij daarom afgekeurd is.
Hij kan nog geen tegel recht leggen, geen plant van onkruid onderscheiden maar hij zal haar wel verteld hebben dat hij altijd de tuin deed en ooit als tuinman heeft gewerkt. Dat was niets meer dan een alternatieve straf die hij opgelegd heeft gekregen maar hij moest haar wel kunnen overtuigen. Een echte baan heeft hij in zijn hele leven maar een half jaar gehad, al het andere werk wat hij ooit gedaan heeft was als alternatieve straf. Het woord "werk" is aan hem niet besteed. Ze moet echt hopeloos  geweest zijn. Ze wilde een lul, die heeft ze nu; 2 in 1. Of wilde ze een kind? Dan heeft ze nu 3 in 1!
Jullie vinden elkaar heel lief, zei hij. Ha, hij vind haar aandacht en haar geld lief en zij vind zijn fake karakter lief maar meer is het niet. Hij vind vooral zichzelf heel lief. Het mooiste is dat dat ook niet zijn woorden waren, ik ken hem als geen ander en "that's not him". 
Zij vind het wel leuk om de dingen te doen die ik leuk vind, zei hij. Die zin zegt al genoeg: het draait weer alleen om hem. Wat vergist ze zich in hem.

Wat een leugens. Hij ging al een tijdje niet meer naar zijn eiland (zo noemden wij de plek waar hij zijn dagen doorbracht), hij ging niet meer om twee uur naar de sauna maar dat werd vijf uur. Op haar vrije zondag ging hij zelfs al om elf uur. Natuurlijk rechtstreeks naar haar in plaats van naar de sauna. Waarom dacht hij dat ik hem zo lang negeerde, ik wist het, ik walgde van hem maar ik weet dat hij tegen haar net zoveel zal liegen als tegen mij. Zich zelf mooi voor doen, het zit gewoon in hem, maar ík kijk er doorheen.
Hij had er heel lang over nagedacht zei hij. Hij en nadenken zijn al 2 tegenstrijdigheden, maar hij hoefde er ook niet over na te denken want hij had dit lang geleden al zo gepland door op zoek te gaan naar een nieuw slachtoffer toen hij wist dat hij de macht kwijt raakte.
Zo zijn er nog veel meer voorbeelden waarvan hij dacht dat hij  zich er uit kon praten maar waar ik het door had en er niks over zei omdat ik wist dat ik de ene leugen na de andere zou horen. 

Tegen ons kind zei hij dat hij alles voor me gedaan had en dat het nooit goed genoeg was. Ha, hoe durft ´ie! Nooit heeft hij iets voor mij gedaan totdat hij bij die del kwam. Dat is weer het bewijs van zijn fouten op mij projecteren. Ons kind zei zelfs tegen me dat hij het nooit ergens beter zou kunnen krijgen.
Ik had al lang door waarom hij ineens wel iets meebetaalde  met mij mee naar feestjes ging, de was en de boodschappen deed en af en toe een bloemetje voor me meenam. Het was allemaal te opvallend nadat hij 29 jaar nooit iets voor me gedaan hebt.  Alles om zijn bedrog te compenseren en mij om de tuin te leiden. Alles met voorbedachte rade om mij overal de schuld van te kunnen geven. En natuurlijk om te oefenen want de eerste tijd zal hij zich bij haar gedragen als een goede volwassen kerel. Waarschijnlijk heeft hij haar ook nog verteld dat hij dat soort klusjes hier altijd deed maar dat ik nooit tevreden was en alles wat hij deed nooit genoeg was.
Ook weet ik dat hij al eerder  geprobeerd heeft om zich bij een andere vrouw naar binnen te werken. Bij twee vrouwen zelfs. Zij waren te slim, trapten niet in zijn leugens en zielige verhalen. Daar was hij ook weken bezig met dingen die hij nooit voor een ander zou doen wanneer hij er geen voordeel uit kon halen. De del die hij nu heeft was zo hopeloos dat ze er wel intrapte. 
Thuis was hij niet te genieten, wat kon hij het leven van anderen verzieken zeg. Wat was ik blij als hij weg was. 
Zo lang hij bij haar geld en aandacht krijgt zal het tussen hen goed gaan maar dat heeft niks met liefde te maken want dat kent hij niet. Zo gauw er een klein scheurtje in de relatie komt en hij zijn zin niet krijgt zal hij veranderen in een egoïstisch, agressief, verstandsloos kind. Op dat moment zou ik willen dat ik een vlieg ben om vanaf zijn schouder even mee te kijken. Haar reactie is voor mij goud waard, mocht ik dat maar meemaken.