Ego
Het geld wat jij in een week uitgaf aan speelgoedjes en hebbedingetjes voor jezelf kon ik in een jaar tijd nog niet aan mezelf uitgeven. Je ontevredenheid en nooit genoeg hebben blijkt ook uit alles wat je voor jezelf kocht. Alles moest je hebben en 2 weken later stond het weer op marktplaats. Net zoals hoofdkussens, 2 dagen sliep je lekker en dan begon je weer te klagen, moest je weer een ander kussen.
Slapen idem dito, jij kon niet slapen terwijl je vond dat je je rust hard nodig had. Wij zeiden: "als je niet kunt slapen, ben je ook niet moe". Waar moest je moe van zijn, je lag op bed, in de zon, de sauna of op de bank. Onze zoon moest 's avonds zijn tanden poetsen wanneer het jou uitkwam zodat jij er niet wakker van werd.
Zelf hield je wel iedereen uit de slaap, een half uur de kraan laten lopen, met je scheermes op de wasbak tikken, muziek hard, tegen onze zoon schreeuwen omdat je te lui was om naar hem toe te lopen. Je spel wat je op je computer speelde ging hard aan als ik naar bed ging. Als ik er wat van durfde te zeggen zei je dat het niet hard stond maar ik denk dat de buren het nog konden horen. Wanneer je 's avonds laat thuis kwam reed je de wijk in met de muziek heel hard aan. 's Avonds voor je ging slapen moest je het nieuws nog kijken dus ging de tv aan en je zette hem zo hard dat ik er wakker van lag en dat vond je wel normaal.
Jij hield nooit rekening met een ander maar verwachtte wel dat iedereen rekening met jou hield. Overal had jij een excuus voor. Als jij 's morgens nog op bed lag mocht ik niet afwassen, stofzuigen of de warme kraan aanzetten. We mochten 's morgens niet praten, op mijn vrije ochtenden verwachtte jij dat ik stil was en ging zitten wachten totdat jij een keer uit je bed kwam. Meestal was dat tegen de middag. Ik kon maar niet begrijpen dat je niet meer verstand had want je verwachtte wel dat het huis schoon en opgeruimd was en zelf deed je daar niks voor. Voor jou was het alleen maar om de macht te hebben en mij te laten merken dat jij bepaalde wanneer ik kon poetsen.
Emoties hoefde ik bij jou niet te tonen, je zult het niet geloven maar ook ik heb emoties. Toen we net samen waren en ik om wat voor reden dan ook mijn eerste traantje liet zien, zei jij; stel je niet aan. Wanneer ik probeerde over mijn gevoelens te praten werd je woest en agressief. Gevoelens waren bij jou "not done". Ik heb het 1 keer geprobeerd, daarna ben ik alles gaan opkroppen. Een echte binnenvetter ben ik geworden. Kei-, en keihard voor mezelf. Nooit zal iemand aan mij zien of ik het moeilijk heb of niet. Jij dacht alleen aan je eigen emoties en die had je zo veel als een klein kind.
Mij kleineren en vernederen tegenover anderen vond je prachtig. De laatste tijd pakte ik je op dezelfde manier terug om je te laten voelen hoe dat was maar het had geen zin. Jij ziet alleen wat anderen jou aandoen maar je ziet niet wat jij een ander aandoet.
Praten over mezelf mocht ook niet, het moest altijd over jou gaan. Je kapte alles af door me in de rede te vallen en over je zelf verder te praten. Wanneer ik daar wat over zei, zei je altijd dat jij al aan het praten was.
Had ik een kwaaltje, dan had jij het 10 keer erger.
Soms vroeg je wanneer ik niet op je geklaag reageerde waarom ik niks meer zei. Ik negeerde je dan waarna je beledigd weg liep. Waarom zou ik naar jou luisteren als je ook niet naar mij luisterde.
Verjaardagen hield je niet van, bang dat mensen je doorhadden.
Wanneer ik jarig was kreeg ik alleen een cadeau als je wist dat mijn familie kwam. Je vroeg me dan hoe laat ze kwamen waarna je naar de bloemist reed om bloemen te bestellen. Deze moesten dan bezorgd worden op de tijd dat mijn familie er was. Alles moest op het laatste moment omdat je de zekerheid moest hebben dat mijn familie er was wanneer de bloemen bezorgd werden anders had je ze ook een week eerder kunnen bestellen. Niet 1 bos waar ik tevreden mee geweest was, zelfs 1 bloem was al goed geweest maar jij moest iedereen laten zien hoe goed je voor me was. Een huis vol bloemen bestelde je dan, vazen er bij (mocht ik die niet genoeg hebben). Allemaal show! Vierde ik mijn verjaardag niet, dan kreeg ik ook niks want dan was er niemand die je gebaar zag.
Ja, de laatste keer een avondje sauna. Een cadeautje voor jezelf want je wist dat dat voor mij een straf was. Waarschijnlijk was dat ook alleen maar om me aan haar en iedereen daar te laten zien want ik heb de hele avond de ogen van die sloerie in mijn rug gevoeld. Ik weet precies hoe ze er uit ziet met een kinderachtig staartje op haar hoofd. Ik dacht toen nog wat moet die simpele doos van me, want zo zag ik haar. Later viel het kwartje. Het idee om me een avondje sauna cadeau te doen had je ook van één van de sauna gangers. Ik zat er bij toen hij vertelde dat hij dat ooit eens aan zijn vriendin cadeau gedaan had. Gekopieerd gedrag.
Toen mijn moeder jaren geleden eens in het ziekenhuis lag voor een operatie deed je ook zo interessant. Een week voor kerst gingen we samen bij haar op bezoek. Je wilde iets voor haar kopen in het winkeltje van het ziekenhuis, een kerststukje. Zo fantastisch als jij was kocht je niet 1 kerststukje maar 6. Alleen om jezelf mooier voor te doen dan je was.
Voor Moederdag of je moeders verjaardag wilde je je broers en zussen altijd de ogen uitsteken door dure cadeaus of handenvol bloemen te kopen. Je moeder is net zo gewoon als ik en houdt ook niet van die grootheidswaanzin. Je liep naar binnen en keek dan eerst in het rond of iedereen wel zag wat jij voor je moeder over had. Wat schaamde ik me voor je op die momenten en legde het dan maar zo uit dat je geen keus kon maken en daarom alles maar gekocht had. Altijd hield ik je weer de hand boven het hoofd maar dat zag je nooit.
Wanneer je ergens in een winkel iets gekocht had en je had daar later weer iets nodig had ging je terug alsof je vaste klant was. Je zei dan; ik ken degene die in die winkel staat. Mijn antwoord was dan steevast dat diegene jou niet kende waarop je dan zei dat je daar zo vaak kwam. Jij dacht altijd dat je zo vooraanstaand was dat je een mega goede indruk achterliet en mensen je meteen kenden. Je zei in de winkels dan ook; ik heb hier laatst dit gekocht, dat weet je nog wel. Wanneer ze dan zeiden dat ze het niet wisten zei je heel verbaasd; weet je dat niet meer joh? Alsof je hun enige klant was. Al zat er 3 maanden tussen, dan deed je nog zo familiair en was je bijna beledigd omdat ze je niet herkenden. Je had daar voor zoveel geld gekocht! Blijkbaar wisten ze niet hoe belangrijk jij bent.
Slapen idem dito, jij kon niet slapen terwijl je vond dat je je rust hard nodig had. Wij zeiden: "als je niet kunt slapen, ben je ook niet moe". Waar moest je moe van zijn, je lag op bed, in de zon, de sauna of op de bank. Onze zoon moest 's avonds zijn tanden poetsen wanneer het jou uitkwam zodat jij er niet wakker van werd.
Zelf hield je wel iedereen uit de slaap, een half uur de kraan laten lopen, met je scheermes op de wasbak tikken, muziek hard, tegen onze zoon schreeuwen omdat je te lui was om naar hem toe te lopen. Je spel wat je op je computer speelde ging hard aan als ik naar bed ging. Als ik er wat van durfde te zeggen zei je dat het niet hard stond maar ik denk dat de buren het nog konden horen. Wanneer je 's avonds laat thuis kwam reed je de wijk in met de muziek heel hard aan. 's Avonds voor je ging slapen moest je het nieuws nog kijken dus ging de tv aan en je zette hem zo hard dat ik er wakker van lag en dat vond je wel normaal.
Jij hield nooit rekening met een ander maar verwachtte wel dat iedereen rekening met jou hield. Overal had jij een excuus voor. Als jij 's morgens nog op bed lag mocht ik niet afwassen, stofzuigen of de warme kraan aanzetten. We mochten 's morgens niet praten, op mijn vrije ochtenden verwachtte jij dat ik stil was en ging zitten wachten totdat jij een keer uit je bed kwam. Meestal was dat tegen de middag. Ik kon maar niet begrijpen dat je niet meer verstand had want je verwachtte wel dat het huis schoon en opgeruimd was en zelf deed je daar niks voor. Voor jou was het alleen maar om de macht te hebben en mij te laten merken dat jij bepaalde wanneer ik kon poetsen.
Emoties hoefde ik bij jou niet te tonen, je zult het niet geloven maar ook ik heb emoties. Toen we net samen waren en ik om wat voor reden dan ook mijn eerste traantje liet zien, zei jij; stel je niet aan. Wanneer ik probeerde over mijn gevoelens te praten werd je woest en agressief. Gevoelens waren bij jou "not done". Ik heb het 1 keer geprobeerd, daarna ben ik alles gaan opkroppen. Een echte binnenvetter ben ik geworden. Kei-, en keihard voor mezelf. Nooit zal iemand aan mij zien of ik het moeilijk heb of niet. Jij dacht alleen aan je eigen emoties en die had je zo veel als een klein kind.
Mij kleineren en vernederen tegenover anderen vond je prachtig. De laatste tijd pakte ik je op dezelfde manier terug om je te laten voelen hoe dat was maar het had geen zin. Jij ziet alleen wat anderen jou aandoen maar je ziet niet wat jij een ander aandoet.
Praten over mezelf mocht ook niet, het moest altijd over jou gaan. Je kapte alles af door me in de rede te vallen en over je zelf verder te praten. Wanneer ik daar wat over zei, zei je altijd dat jij al aan het praten was.
Had ik een kwaaltje, dan had jij het 10 keer erger.
Soms vroeg je wanneer ik niet op je geklaag reageerde waarom ik niks meer zei. Ik negeerde je dan waarna je beledigd weg liep. Waarom zou ik naar jou luisteren als je ook niet naar mij luisterde.
Verjaardagen hield je niet van, bang dat mensen je doorhadden.
Wanneer ik jarig was kreeg ik alleen een cadeau als je wist dat mijn familie kwam. Je vroeg me dan hoe laat ze kwamen waarna je naar de bloemist reed om bloemen te bestellen. Deze moesten dan bezorgd worden op de tijd dat mijn familie er was. Alles moest op het laatste moment omdat je de zekerheid moest hebben dat mijn familie er was wanneer de bloemen bezorgd werden anders had je ze ook een week eerder kunnen bestellen. Niet 1 bos waar ik tevreden mee geweest was, zelfs 1 bloem was al goed geweest maar jij moest iedereen laten zien hoe goed je voor me was. Een huis vol bloemen bestelde je dan, vazen er bij (mocht ik die niet genoeg hebben). Allemaal show! Vierde ik mijn verjaardag niet, dan kreeg ik ook niks want dan was er niemand die je gebaar zag.
Ja, de laatste keer een avondje sauna. Een cadeautje voor jezelf want je wist dat dat voor mij een straf was. Waarschijnlijk was dat ook alleen maar om me aan haar en iedereen daar te laten zien want ik heb de hele avond de ogen van die sloerie in mijn rug gevoeld. Ik weet precies hoe ze er uit ziet met een kinderachtig staartje op haar hoofd. Ik dacht toen nog wat moet die simpele doos van me, want zo zag ik haar. Later viel het kwartje. Het idee om me een avondje sauna cadeau te doen had je ook van één van de sauna gangers. Ik zat er bij toen hij vertelde dat hij dat ooit eens aan zijn vriendin cadeau gedaan had. Gekopieerd gedrag.
Toen mijn moeder jaren geleden eens in het ziekenhuis lag voor een operatie deed je ook zo interessant. Een week voor kerst gingen we samen bij haar op bezoek. Je wilde iets voor haar kopen in het winkeltje van het ziekenhuis, een kerststukje. Zo fantastisch als jij was kocht je niet 1 kerststukje maar 6. Alleen om jezelf mooier voor te doen dan je was.
Voor Moederdag of je moeders verjaardag wilde je je broers en zussen altijd de ogen uitsteken door dure cadeaus of handenvol bloemen te kopen. Je moeder is net zo gewoon als ik en houdt ook niet van die grootheidswaanzin. Je liep naar binnen en keek dan eerst in het rond of iedereen wel zag wat jij voor je moeder over had. Wat schaamde ik me voor je op die momenten en legde het dan maar zo uit dat je geen keus kon maken en daarom alles maar gekocht had. Altijd hield ik je weer de hand boven het hoofd maar dat zag je nooit.
Wanneer je ergens in een winkel iets gekocht had en je had daar later weer iets nodig had ging je terug alsof je vaste klant was. Je zei dan; ik ken degene die in die winkel staat. Mijn antwoord was dan steevast dat diegene jou niet kende waarop je dan zei dat je daar zo vaak kwam. Jij dacht altijd dat je zo vooraanstaand was dat je een mega goede indruk achterliet en mensen je meteen kenden. Je zei in de winkels dan ook; ik heb hier laatst dit gekocht, dat weet je nog wel. Wanneer ze dan zeiden dat ze het niet wisten zei je heel verbaasd; weet je dat niet meer joh? Alsof je hun enige klant was. Al zat er 3 maanden tussen, dan deed je nog zo familiair en was je bijna beledigd omdat ze je niet herkenden. Je had daar voor zoveel geld gekocht! Blijkbaar wisten ze niet hoe belangrijk jij bent.
Reacties
Een reactie posten