Machteloos
Ik heb van die dagen dat ik me heel machteloos voel. Ik weet net als iedereen die ons kent dat ik totaal niet schuldig ben aan onze breuk maar het doet me pijn dat jij me continu de schuld in de schoenen schuift om je van je bedrog vrij te pleiten. Je voelt je er niet eens schuldig om. Jij ziet alleen mijn fouten, ik weet dat ik die ook heb, ik ben niet perfect maar hoe kan het dat je je niet eens schuldig voelt!
Wat als de rollen omgedraaid waren, wanneer ik jou bedrogen had? Je zou me vermoord hebben.
Alles zal mijn schuld zijn, ik ben de bitch (kan ik inderdaad zijn maar je vroeg er om).
Onvoorstelbaar, je bent je echt niet bewust van jouw fouten. Je familie, je zoon, iedereen zegt dat ze weten hoe je bent en dat het niet aan mij ligt. Dat weet ik ook maar de onmacht dat jij je er niet van bewust bent is verschrikkelijk evenals het weten dat je iedereen in je omgeving verteld hoe slecht ik voor je was. Een "vriend" van je keek me laatst aan alsof ík uitschot was. Dat is zo erg, je verspreidt leugens en ik kan me niet eens verdedigen.
Soms denk ik zelfs dat ik de narcist ben, dat ik jou het leven zuur gemaakt heb. Die twijfel heb ik dan even maar dan bedenk ik me dat je nooit enige aandacht voor mij gehad hebt, nooit naar mij geluisterd hebt en nooit enige interesse in mij getoond hebt. Ik kan het je niet eens verwijten, het is een ziekte. Ongeneeslijk.
Dat het ongeneeslijk is doet me goed omdat het me doet beseffen dat je voor haar niet beter zult zijn. Zij verdient het!
Ik mag me zo niet voelen want dat is wat je wil, je mag de macht niet meer over me hebben. Ik heb de macht van je overgenomen.
Wat als de rollen omgedraaid waren, wanneer ik jou bedrogen had? Je zou me vermoord hebben.
Alles zal mijn schuld zijn, ik ben de bitch (kan ik inderdaad zijn maar je vroeg er om).
Onvoorstelbaar, je bent je echt niet bewust van jouw fouten. Je familie, je zoon, iedereen zegt dat ze weten hoe je bent en dat het niet aan mij ligt. Dat weet ik ook maar de onmacht dat jij je er niet van bewust bent is verschrikkelijk evenals het weten dat je iedereen in je omgeving verteld hoe slecht ik voor je was. Een "vriend" van je keek me laatst aan alsof ík uitschot was. Dat is zo erg, je verspreidt leugens en ik kan me niet eens verdedigen.
Soms denk ik zelfs dat ik de narcist ben, dat ik jou het leven zuur gemaakt heb. Die twijfel heb ik dan even maar dan bedenk ik me dat je nooit enige aandacht voor mij gehad hebt, nooit naar mij geluisterd hebt en nooit enige interesse in mij getoond hebt. Ik kan het je niet eens verwijten, het is een ziekte. Ongeneeslijk.
Dat het ongeneeslijk is doet me goed omdat het me doet beseffen dat je voor haar niet beter zult zijn. Zij verdient het!
Ik mag me zo niet voelen want dat is wat je wil, je mag de macht niet meer over me hebben. Ik heb de macht van je overgenomen.
Reacties
Een reactie posten