mijn narcistische ex
Ik schrijf dit omdat ik niet met je kan praten, je ontwijkt me omdat je weet dat de waarheid je zal achterhalen. Schuld ken je niet dus daar kan het niet aan liggen.
Je bent bang dat ik het gesprek met je aanga.
Je durft me niet eens aan te kijken, raar, het lag toch allemaal aan mij. Je zegt alleen het hoognodige en je weet niet hoe snel je weer weg moet komen. Ben je soms bang dat ik vragen ga stellen waar je geen eerlijk antwoord op kunt geven? Wees maar niet bang, ik weet dat ik geen eerlijke antwoorden krijg dus die moeite doe ik niet. Ik krop alles wel weer op, kan nog wel bij de 30 jaar opgekropte emoties. Communiceren is nooit je sterke punt geweest, daarom verweet je dat mij. Ik blijf je negeren, help je met je spullen zodat je zo snel mogelijk weer mijn huis uit bent.
Wat kun jij het leven van anderen verzieken zeg.
Wij hadden geen leven meer met jou, de negativiteit spatte van je af. Ik werd al chagrijnig wanneer ik je aan zag komen. Overal stond je in de weg, je eiste de aandacht op door overal te gaan staan waar ik moest zijn, te praten wanneer een ander praatte, te zeuren en te klagen en overal kritiek op te hebben.
Jij vond altijd dat je in je recht stond en zo realistisch als ik ben kreeg je niet altijd gelijk. Je verweet me dan nooit achter je te staan en altijd voor anderen op te komen. Sorry hoor, als je gelijk hebt heb je gelijk maar als ik vond dat je er naast zat zei ik het ook. De keren dat ik je wel gelijk gaf zag je niet, je zag alleen de keren dat ik niet voor je opkwam.
Je zei dat ik nooit iets met je wilde doen. Klopt, maar die narcistische zin zegt genoeg: ik wilde niks met jou doen maar jij had in 30 jaar nog nooit iets gedaan wat ik wilde. Wat ik wilde was niet belangrijk, de afgelopen 30 jaar draaide alleen maar om jou. Ik ging alleen naar feestjes, uitjes en zelfs de schoolvakanties ging ik alleen met onze zoon op pad om ons kind toch een leuke vakantie te bezorgen. Dierentuin, speeltuin, dolfinarium, overal gingen we met ons tweeën naar toe.Dat kind heeft nooit een vader gehad. 10 minuten gesprekken op school, afscheid van de basisschool, kermis, mee naar de zaterdagsport, belangrijke dingen voor ons kind waren voor jou niet interessant. "Daar heb ik geen zin in," zei je dan. Je kent geen verplichtingen of verantwoordelijkheid.
Wanneer wij ergens heen gingen, (jouw vroegen we nooit mee omdat we het antwoord al wisten) zei je achteraf vaak dat je ook wel mee gewild had. Wanneer we het wel vroegen zei je altijd dat je geen zin had. Altijd het dwarse kinderachtige gedrag waar ik nooit op reageerde omdat ik wist dat je het deed om te treiteren, aandacht vragen, zielig doen.
Een vader hoort zichzelf niet boven zijn eigen kind te stellen. Bij mij stond ons kind altijd op de eerste plaats, bij jou stond jij altijd op de eerste plaats. Vanaf het moment dat je nergens meer terecht kon moesten wij voor je klaar staan en de dingen doen die jij wilde maar nooit zou jij iets doen wat wij wilden.
Je hebt een moeilijk leven gehad, als jong kind bij je moeder weggehaald, opgegroeid in een geweldig pleeggezin waar je je niet gewenst voelde, wat ook aan jou lag en absoluut niet aan dat gezin. Op negatieve manieren aandacht opeisen totdat je in een instelling voor criminele jongeren terecht kwam waar je je ook niet kon aanpassen aan de maatschappelijke normen en waarden.
Wat wanneer ze je door heeft?
Zwerven, oplichten, stelen, inbreken, overvallen? Alles zul je weer uit de kast trekken om er zelf beter van te worden.
Je ziet totaal niet wat je anderen daarmee aandoet. Je ziet alleen je eigen "zielige ik" en iedereen zal daar de schuld van krijgen. Het ligt altijd aan een ander.
Je narcisme is natuurlijk ook een reden dat je nooit voor een baas hebt kunnen werken. Jij bepaalt je eigen regels en dat kan dan niet. Voor jezelf werken is ook geen optie want je bent liever lui dan moe. De enige oplossing is dan om een ander voor je karretje te spannen. Zij is daar net als ik toen, met open ogen ingetrapt.
Ik weet dat het zinloos is wat ik nu allemaal schrijf maar dan heb ik toch mijn, voor jou onbelangrijke gevoelens, kunnen
uiten.
Misschien moet je het die slet van je laten lezen zodat ze zich voor kan bereiden, zich in het narcisme kan verdiepen en zo misschien ooit je onhandelbare gedrag kan verklaren en herkennen maar dat zul je niet doen.
Beter ook. Ze wil de lusten (als je die al kunt hebben van jou), maar ze krijgt zo veel meer lasten. Ik gun het haar. Dat is haar straf.
Mij ken je niet, simpelweg omdat je me nooit hebt willen leren kennen. Je zag het niet wanneer ik niet lekker in mijn vel zat, verdrietig was of pijn had, je wilde het niet zien. Je genoot er van. Alleen jij was belangrijk. Dat je me niet kent blijkt ook uit het feit dat we enkele jaren geleden op vakantie in de Ardennen een broodje kaas wilden bestellen. Met handen en voeten, in gebrekkig Nederlands, Duits en Engels door elkaar, probeerde jij het de serveerster duidelijk te maken. Ik mocht natuurlijk niks zeggen want ik was dom en maar vrouw. Jij kon het haar niet duidelijk maken, zij was zo dom vond je. Ik was het zat om je te zien stuntelen en bestelde in het Frans een broodje kaas. Je viel bijna van je stoel. Je spreekt gewoon Frans, zei je. Ja, dat deed ik al vanaf de middelbare school maar als je nooit interesse toont in iemand kun je dat ook niet weten. Je was alleen maar met je zelf bezig en zo zal het straks bij haar ook gaan. Zo lang je aandacht en geld krijgt is het goed maar als de aandacht van haar kant verslapt, is voor jou de zogenaamde liefde gauw over en ga je meteen weer op zoek naar een ander slachtoffer.
Je zult alles ontkennen omdat je je eigen fouten niet ziet. Je kent geen schuld, schaamte of empathie.
Mocht je ooit nog naar mij wijzen alsof ik de dader ben en jij het slachtoffer, denk dan maar eens na over hoe jij de afgelopen 30 jaar voor mij geweest bent. Het was actie ---reactie!
Voor onze zoon is ook alles beter zo. Rust in huis. Misschien dat hij nu ook weer eens iemand mee naar huis durft te nemen want hij hoeft zich niet meer te schamen voor een vader die in zijn "Tokkiepak" op de bank ligt en alleen maar kritiek heeft op alles en iedereen. Hij kan gewoon zijn verhaal weer kwijt wanneer hij uit zijn werk komt zonder dat zijn vader alle aandacht opeist en blaft, vernedert en zich gedraagt als een klein kind.
Iedereen zegt tegen me: "Als jij niet met hem kunt leven, kan niemand het". Dat weet ik, ik heb alles geaccepteerd maar dat doet niemand.
Ik wilde niks met jou doen?! Je deed alsof je wilde dat ik met je mee naar de sauna ging. Ik ben van het plannen, jij bent impulsief. Wanneer je "saunavriend" zei dat zijn vrouw mee ging vroeg hij aan jou of ik ook mee ging. Jij vroeg het mij dan op het laatste moment, als je al met je tas in de hand klaar stond. Je liet me dan zijn what's appje zien, wat misschien helemaal niet van hem af kwam. Je wist dat ik op het laatste moment niet mee zou gaan. Als ik zei dat ik wel een paar uurtjes mee wilde maar niet de hele dag, zei je dat je niet voor een paar uurtjes ging betalen, dat was zonde van het geld. Ofwel, je wilde me niet mee hebben maar deed het zo lijken zodat je tegen je "saunavriend" en je del kon zeggen dat ik nooit iets met je wilde doen. Dat is wat ik bedoel wanneer ik zeg dat je zo geslepen bent als je dom bent. Een lafaard, dat is wat je bent, een hele grote lafaard. Een grote bek maar geen ballen!
Hoe zal zij reageren wanneer ze erachter komt dat je niet helemaal 100% bent, vraagt ze zich dan af waar ze aan begonnen is, wat ze in huis heeft gehaald? Kun je jezelf zo lang mooi voor doen zodat het jaren duurt voordat ze je doorheeft? Spijt gaat ze krijgen, dat is iets wat zeker is . Hoe zal ze reageren wanneer ze iets van waarde mist. Waarschijnlijk zit jij al te wachten totdat één van haar klanten binnenkomt voor een toiletbezoek. Dat geeft jou een reden om iets van haar te pakken en haar klant ervan te beschuldigen.
Al die tijd heb je gedacht dat ik in je leugens trapte. Z.g. weekendjes weg, iedere dag naar de sauna, alles om bij haar te kunnen zijn en ik, ik was alleen maar blij als je weg was.
Terwijl mensen om ons heen vonden dat je socialer was geworden, wist ik dat je haar gedrag kopieerde om je bij haar naar binnen te werken.
Wat zul je trots op je zelf geweest zijn omdat je dacht dat ik achterlijk was en in je leugens trapte.
De aandacht die je de hele dag opeiste kostte me zo veel energie dat ik geen zin meer had om na mijn werk nog iets te ondernemen. Het geklaag en gezeur. Je negativiteit was de druppel. Hoe kan iemand die leeft als een koning zo negatief zijn? Wanneer je zei dat we onze schoenen uit moesten doen wanneer we binnen kwamen antwoordde ik altijd door te zeggen dat we niet op het woonwagenkamp woonden. Wanneer ik 's morgens als eerste opstond en een modderspoor aantrof in de gang waar ik je natuurlijk op aansprak omdat jij de laatste was die binnen was gekomen, reageerde je woest dat jij dat niet gedaan had. Jij liep per slot van rekening nooit op je schoenen naar binnen. Zo'n vies goor spelletje. Omdat we niet meer naar je luisterden. de regels die jij opstelde voor ons, lapten we aan onze laars. Handdoek aan het lusje hangen, zonder schoenen naar boven, voeten vegen voordat we naar boven gingen. Echt absurde eisen stelde je, omdat wij er niet in mee gingen kregen de hond en de kat het te verduren. De hond mocht nergens liggen, niet blaffen, niet schooien (wat je haar zelf geleerd had toen wij het haar als pup wilden verbieden), de kat mocht niet op de verwarming (verwarrening in jouw woorden), niet op de vensterbank, niet in de gang, vooral niet mauwen. Je wilde zelfs bepalen wat ik voor schoenen aan deed zodat jij me niet hoorde lopen.
Je was gewoon depressief, iets wat ook bij je ziekte hoort maar als ik tegen je zei dat je hulp moest gaan zoeken deed je het niet. Volgens jou was je niet depressief maar lag alles aan mij, was ik zo slecht voor je. Je kreeg niet genoeg aandacht en de aandacht die je kreeg was negatief, een spiegeling van jouw gedrag, dat maakte je depressief en natuurlijk de wetenschap dat je de controle over mij kwijt was. Ik had gezegd dat het beter was als je ging en daar kon je niet mee leven. Je werd niet meer aanbeden, jij wilde niet gedumpt worden maar zelf dumpen. Je was bang dat ik je op straat zou zetten dus trok je alles uit de kast om een ander te zoeken.
I DIDN'T LOSE YOU, YOU LOST ME!
Had je gepraat of had je vaker naar me geluisterd was het misschien niet allemaal gebeurd maar het heeft zo moeten zijn, ik kon me niet meer opofferen voor jou. Al die jaren waren de rollen omgedraaid. Alles kwam altijd van één kant, ik kon het niet meer, je zoog alle energie uit me. Wat dat betreft heb ik met je te doen omdat ik weet dat het een stoornis is en je er niet zelf voor gekozen hebt om zo te zijn. Ook niet het besef hebt dat je zo bent want in jouw ogen ben je perfect.
Je bent nooit tevreden en zult altijd meer willen. Als je het niet krijgt, pak je het wel. Zo zul je het over een tijdje ook bij haar doen, eerst inpalmen en dan je slag slaan. Ik ben benieuwd of zij haar mond open mag doen of alleen ja en amen mag zeggen, waarschijnlijk heeft ze straks in haar eigen huis niks meer te vertellen. Wat haat ik je daarom maar die del verdient het.
Ik heb het leuk nu, veel sociale contacten, uitjes, lieve mensen om me heen, een topper van een zoon. Ik geniet van het leven maar iedere keer als jij hier geweest bent komt er weer zo veel haat en woede omhoog.
Je bent verandert zeg je dan, je bezorgt mij 30 jaar ellende en nu ben je ineens verandert? Volgens de narcistische eigenschappen bestaat dat niet, is dat maar tijdelijk dus daar hou ik me maar aan vast. Je doet alsof je veranderd bent om haar in te palmen, je gedrag is veranderd maar je karakter niet.
Jarenlang heb ik een veel te hoge bloeddruk gehad, vanaf het moment dat je weg was is mijn bloeddruk een stuk lager.
Gelukkig weet ik dat er ook heel veel goeie kerels bestaan en dat jij een uitzondering bent, slechter kan ik het nooit krijgen. Ik sta positief in het leven en hoef geen aandacht te krijgen om positief te zijn. Ik kan genieten van de kleinste dingen. Bij jou moet alles groot en duur, als je jezelf maar belangrijk kunt voelen. "The man", zei je wel eens, maar een dikke auto van andermans centen en een pak zwart of gestolen geld in je
zak maakt je geen man, vooral niet als mensen weten dat je niet eens een baan hebt en te lui bent om te werken. Jij denkt nog steeds dat je iemand bent wanneer je in een Mercedes rijdt, zelfs als die Mercedes 20 jaar oud is.
Sociaal zijn, je verantwoordelijkheden en verplichtingen kennen is wat je tot een man maakt.
Daarbij ben je ook nog stinkend jaloers op mensen met een dikke auto of mensen die een paar keer per jaar met vakantie gaan. Allemaal afgunst, die mensen werken heel hard om dat te kunnen bereiken maar werken is een heel vies woord voor jou. Profiteren is veel makkelijker, vooral als een vrouw valt voor jou avances en dan ook nog een eigen huis en goed inkomen heeft. Wat zul je haar kaalplukken en uitzuigen. Een echte man zou zijn trots hebben en voor zijn vrouw willen zorgen maar nee, jij wilt iemand die voor jou zorgt, vooral financieel zodat jij lekker interessant kunt doen met het geld van een ander. Dat is wat voor jou belangrijk is. "IK", is alles wat telt. Geld, macht en aandacht wil je en je wringt je in allerlei bochten om het te krijgen.
Ik ben altijd heel zelfstandig geweest, ik heb het immers altijd alleen moeten doen. Onze zoon zegt dat er niet veel verandert is sinds je weg bent behalve dat het gezellig is geworden in huis. Een normaal gezinsleven. En ja, we genieten er van. Onze zoon hoeft zich niet meer te schamen voor een vader die alleen maar ligt en zit en te lui en te dom is om te werken.
Iedere keer wanneer je hier geweest bent om je spullen te halen haat ik je weer meer. Haat is alles wat ik voel, voor alles wat je me aangedaan hebt. Zo gauw ik je zie komt alles weer naar boven, ik word dan zo woest en weet niet hoe snel ik je weer de deur uit moet werken. Zo veel haat heb ik nog nooit voor iemand gevoeld, ik wist niet dat ik het in me had.
Je bent bang dat ik het gesprek met je aanga.
Je durft me niet eens aan te kijken, raar, het lag toch allemaal aan mij. Je zegt alleen het hoognodige en je weet niet hoe snel je weer weg moet komen. Ben je soms bang dat ik vragen ga stellen waar je geen eerlijk antwoord op kunt geven? Wees maar niet bang, ik weet dat ik geen eerlijke antwoorden krijg dus die moeite doe ik niet. Ik krop alles wel weer op, kan nog wel bij de 30 jaar opgekropte emoties. Communiceren is nooit je sterke punt geweest, daarom verweet je dat mij. Ik blijf je negeren, help je met je spullen zodat je zo snel mogelijk weer mijn huis uit bent.
Wat kun jij het leven van anderen verzieken zeg.
Wij hadden geen leven meer met jou, de negativiteit spatte van je af. Ik werd al chagrijnig wanneer ik je aan zag komen. Overal stond je in de weg, je eiste de aandacht op door overal te gaan staan waar ik moest zijn, te praten wanneer een ander praatte, te zeuren en te klagen en overal kritiek op te hebben.
Jij vond altijd dat je in je recht stond en zo realistisch als ik ben kreeg je niet altijd gelijk. Je verweet me dan nooit achter je te staan en altijd voor anderen op te komen. Sorry hoor, als je gelijk hebt heb je gelijk maar als ik vond dat je er naast zat zei ik het ook. De keren dat ik je wel gelijk gaf zag je niet, je zag alleen de keren dat ik niet voor je opkwam.
Je zei dat ik nooit iets met je wilde doen. Klopt, maar die narcistische zin zegt genoeg: ik wilde niks met jou doen maar jij had in 30 jaar nog nooit iets gedaan wat ik wilde. Wat ik wilde was niet belangrijk, de afgelopen 30 jaar draaide alleen maar om jou. Ik ging alleen naar feestjes, uitjes en zelfs de schoolvakanties ging ik alleen met onze zoon op pad om ons kind toch een leuke vakantie te bezorgen. Dierentuin, speeltuin, dolfinarium, overal gingen we met ons tweeën naar toe.Dat kind heeft nooit een vader gehad. 10 minuten gesprekken op school, afscheid van de basisschool, kermis, mee naar de zaterdagsport, belangrijke dingen voor ons kind waren voor jou niet interessant. "Daar heb ik geen zin in," zei je dan. Je kent geen verplichtingen of verantwoordelijkheid.
Wanneer wij ergens heen gingen, (jouw vroegen we nooit mee omdat we het antwoord al wisten) zei je achteraf vaak dat je ook wel mee gewild had. Wanneer we het wel vroegen zei je altijd dat je geen zin had. Altijd het dwarse kinderachtige gedrag waar ik nooit op reageerde omdat ik wist dat je het deed om te treiteren, aandacht vragen, zielig doen.
Een vader hoort zichzelf niet boven zijn eigen kind te stellen. Bij mij stond ons kind altijd op de eerste plaats, bij jou stond jij altijd op de eerste plaats. Vanaf het moment dat je nergens meer terecht kon moesten wij voor je klaar staan en de dingen doen die jij wilde maar nooit zou jij iets doen wat wij wilden.
Je hebt een moeilijk leven gehad, als jong kind bij je moeder weggehaald, opgegroeid in een geweldig pleeggezin waar je je niet gewenst voelde, wat ook aan jou lag en absoluut niet aan dat gezin. Op negatieve manieren aandacht opeisen totdat je in een instelling voor criminele jongeren terecht kwam waar je je ook niet kon aanpassen aan de maatschappelijke normen en waarden.
Wat wanneer ze je door heeft?
Zwerven, oplichten, stelen, inbreken, overvallen? Alles zul je weer uit de kast trekken om er zelf beter van te worden.
Je ziet totaal niet wat je anderen daarmee aandoet. Je ziet alleen je eigen "zielige ik" en iedereen zal daar de schuld van krijgen. Het ligt altijd aan een ander.
Je narcisme is natuurlijk ook een reden dat je nooit voor een baas hebt kunnen werken. Jij bepaalt je eigen regels en dat kan dan niet. Voor jezelf werken is ook geen optie want je bent liever lui dan moe. De enige oplossing is dan om een ander voor je karretje te spannen. Zij is daar net als ik toen, met open ogen ingetrapt.
Ik weet dat het zinloos is wat ik nu allemaal schrijf maar dan heb ik toch mijn, voor jou onbelangrijke gevoelens, kunnen
uiten.
Misschien moet je het die slet van je laten lezen zodat ze zich voor kan bereiden, zich in het narcisme kan verdiepen en zo misschien ooit je onhandelbare gedrag kan verklaren en herkennen maar dat zul je niet doen.
Beter ook. Ze wil de lusten (als je die al kunt hebben van jou), maar ze krijgt zo veel meer lasten. Ik gun het haar. Dat is haar straf.
Mij ken je niet, simpelweg omdat je me nooit hebt willen leren kennen. Je zag het niet wanneer ik niet lekker in mijn vel zat, verdrietig was of pijn had, je wilde het niet zien. Je genoot er van. Alleen jij was belangrijk. Dat je me niet kent blijkt ook uit het feit dat we enkele jaren geleden op vakantie in de Ardennen een broodje kaas wilden bestellen. Met handen en voeten, in gebrekkig Nederlands, Duits en Engels door elkaar, probeerde jij het de serveerster duidelijk te maken. Ik mocht natuurlijk niks zeggen want ik was dom en maar vrouw. Jij kon het haar niet duidelijk maken, zij was zo dom vond je. Ik was het zat om je te zien stuntelen en bestelde in het Frans een broodje kaas. Je viel bijna van je stoel. Je spreekt gewoon Frans, zei je. Ja, dat deed ik al vanaf de middelbare school maar als je nooit interesse toont in iemand kun je dat ook niet weten. Je was alleen maar met je zelf bezig en zo zal het straks bij haar ook gaan. Zo lang je aandacht en geld krijgt is het goed maar als de aandacht van haar kant verslapt, is voor jou de zogenaamde liefde gauw over en ga je meteen weer op zoek naar een ander slachtoffer.
Je zult alles ontkennen omdat je je eigen fouten niet ziet. Je kent geen schuld, schaamte of empathie.
Mocht je ooit nog naar mij wijzen alsof ik de dader ben en jij het slachtoffer, denk dan maar eens na over hoe jij de afgelopen 30 jaar voor mij geweest bent. Het was actie ---reactie!
Voor onze zoon is ook alles beter zo. Rust in huis. Misschien dat hij nu ook weer eens iemand mee naar huis durft te nemen want hij hoeft zich niet meer te schamen voor een vader die in zijn "Tokkiepak" op de bank ligt en alleen maar kritiek heeft op alles en iedereen. Hij kan gewoon zijn verhaal weer kwijt wanneer hij uit zijn werk komt zonder dat zijn vader alle aandacht opeist en blaft, vernedert en zich gedraagt als een klein kind.
Iedereen zegt tegen me: "Als jij niet met hem kunt leven, kan niemand het". Dat weet ik, ik heb alles geaccepteerd maar dat doet niemand.
Ik wilde niks met jou doen?! Je deed alsof je wilde dat ik met je mee naar de sauna ging. Ik ben van het plannen, jij bent impulsief. Wanneer je "saunavriend" zei dat zijn vrouw mee ging vroeg hij aan jou of ik ook mee ging. Jij vroeg het mij dan op het laatste moment, als je al met je tas in de hand klaar stond. Je liet me dan zijn what's appje zien, wat misschien helemaal niet van hem af kwam. Je wist dat ik op het laatste moment niet mee zou gaan. Als ik zei dat ik wel een paar uurtjes mee wilde maar niet de hele dag, zei je dat je niet voor een paar uurtjes ging betalen, dat was zonde van het geld. Ofwel, je wilde me niet mee hebben maar deed het zo lijken zodat je tegen je "saunavriend" en je del kon zeggen dat ik nooit iets met je wilde doen. Dat is wat ik bedoel wanneer ik zeg dat je zo geslepen bent als je dom bent. Een lafaard, dat is wat je bent, een hele grote lafaard. Een grote bek maar geen ballen!
Hoe zal zij reageren wanneer ze erachter komt dat je niet helemaal 100% bent, vraagt ze zich dan af waar ze aan begonnen is, wat ze in huis heeft gehaald? Kun je jezelf zo lang mooi voor doen zodat het jaren duurt voordat ze je doorheeft? Spijt gaat ze krijgen, dat is iets wat zeker is . Hoe zal ze reageren wanneer ze iets van waarde mist. Waarschijnlijk zit jij al te wachten totdat één van haar klanten binnenkomt voor een toiletbezoek. Dat geeft jou een reden om iets van haar te pakken en haar klant ervan te beschuldigen.
Al die tijd heb je gedacht dat ik in je leugens trapte. Z.g. weekendjes weg, iedere dag naar de sauna, alles om bij haar te kunnen zijn en ik, ik was alleen maar blij als je weg was.
Terwijl mensen om ons heen vonden dat je socialer was geworden, wist ik dat je haar gedrag kopieerde om je bij haar naar binnen te werken.
Wat zul je trots op je zelf geweest zijn omdat je dacht dat ik achterlijk was en in je leugens trapte.
De aandacht die je de hele dag opeiste kostte me zo veel energie dat ik geen zin meer had om na mijn werk nog iets te ondernemen. Het geklaag en gezeur. Je negativiteit was de druppel. Hoe kan iemand die leeft als een koning zo negatief zijn? Wanneer je zei dat we onze schoenen uit moesten doen wanneer we binnen kwamen antwoordde ik altijd door te zeggen dat we niet op het woonwagenkamp woonden. Wanneer ik 's morgens als eerste opstond en een modderspoor aantrof in de gang waar ik je natuurlijk op aansprak omdat jij de laatste was die binnen was gekomen, reageerde je woest dat jij dat niet gedaan had. Jij liep per slot van rekening nooit op je schoenen naar binnen. Zo'n vies goor spelletje. Omdat we niet meer naar je luisterden. de regels die jij opstelde voor ons, lapten we aan onze laars. Handdoek aan het lusje hangen, zonder schoenen naar boven, voeten vegen voordat we naar boven gingen. Echt absurde eisen stelde je, omdat wij er niet in mee gingen kregen de hond en de kat het te verduren. De hond mocht nergens liggen, niet blaffen, niet schooien (wat je haar zelf geleerd had toen wij het haar als pup wilden verbieden), de kat mocht niet op de verwarming (verwarrening in jouw woorden), niet op de vensterbank, niet in de gang, vooral niet mauwen. Je wilde zelfs bepalen wat ik voor schoenen aan deed zodat jij me niet hoorde lopen.
Je was gewoon depressief, iets wat ook bij je ziekte hoort maar als ik tegen je zei dat je hulp moest gaan zoeken deed je het niet. Volgens jou was je niet depressief maar lag alles aan mij, was ik zo slecht voor je. Je kreeg niet genoeg aandacht en de aandacht die je kreeg was negatief, een spiegeling van jouw gedrag, dat maakte je depressief en natuurlijk de wetenschap dat je de controle over mij kwijt was. Ik had gezegd dat het beter was als je ging en daar kon je niet mee leven. Je werd niet meer aanbeden, jij wilde niet gedumpt worden maar zelf dumpen. Je was bang dat ik je op straat zou zetten dus trok je alles uit de kast om een ander te zoeken.
I DIDN'T LOSE YOU, YOU LOST ME!
Had je gepraat of had je vaker naar me geluisterd was het misschien niet allemaal gebeurd maar het heeft zo moeten zijn, ik kon me niet meer opofferen voor jou. Al die jaren waren de rollen omgedraaid. Alles kwam altijd van één kant, ik kon het niet meer, je zoog alle energie uit me. Wat dat betreft heb ik met je te doen omdat ik weet dat het een stoornis is en je er niet zelf voor gekozen hebt om zo te zijn. Ook niet het besef hebt dat je zo bent want in jouw ogen ben je perfect.
Je bent nooit tevreden en zult altijd meer willen. Als je het niet krijgt, pak je het wel. Zo zul je het over een tijdje ook bij haar doen, eerst inpalmen en dan je slag slaan. Ik ben benieuwd of zij haar mond open mag doen of alleen ja en amen mag zeggen, waarschijnlijk heeft ze straks in haar eigen huis niks meer te vertellen. Wat haat ik je daarom maar die del verdient het.
Ik heb het leuk nu, veel sociale contacten, uitjes, lieve mensen om me heen, een topper van een zoon. Ik geniet van het leven maar iedere keer als jij hier geweest bent komt er weer zo veel haat en woede omhoog.
Je bent verandert zeg je dan, je bezorgt mij 30 jaar ellende en nu ben je ineens verandert? Volgens de narcistische eigenschappen bestaat dat niet, is dat maar tijdelijk dus daar hou ik me maar aan vast. Je doet alsof je veranderd bent om haar in te palmen, je gedrag is veranderd maar je karakter niet.
Jarenlang heb ik een veel te hoge bloeddruk gehad, vanaf het moment dat je weg was is mijn bloeddruk een stuk lager.
Gelukkig weet ik dat er ook heel veel goeie kerels bestaan en dat jij een uitzondering bent, slechter kan ik het nooit krijgen. Ik sta positief in het leven en hoef geen aandacht te krijgen om positief te zijn. Ik kan genieten van de kleinste dingen. Bij jou moet alles groot en duur, als je jezelf maar belangrijk kunt voelen. "The man", zei je wel eens, maar een dikke auto van andermans centen en een pak zwart of gestolen geld in je
zak maakt je geen man, vooral niet als mensen weten dat je niet eens een baan hebt en te lui bent om te werken. Jij denkt nog steeds dat je iemand bent wanneer je in een Mercedes rijdt, zelfs als die Mercedes 20 jaar oud is.
Sociaal zijn, je verantwoordelijkheden en verplichtingen kennen is wat je tot een man maakt.
Daarbij ben je ook nog stinkend jaloers op mensen met een dikke auto of mensen die een paar keer per jaar met vakantie gaan. Allemaal afgunst, die mensen werken heel hard om dat te kunnen bereiken maar werken is een heel vies woord voor jou. Profiteren is veel makkelijker, vooral als een vrouw valt voor jou avances en dan ook nog een eigen huis en goed inkomen heeft. Wat zul je haar kaalplukken en uitzuigen. Een echte man zou zijn trots hebben en voor zijn vrouw willen zorgen maar nee, jij wilt iemand die voor jou zorgt, vooral financieel zodat jij lekker interessant kunt doen met het geld van een ander. Dat is wat voor jou belangrijk is. "IK", is alles wat telt. Geld, macht en aandacht wil je en je wringt je in allerlei bochten om het te krijgen.
Ik ben altijd heel zelfstandig geweest, ik heb het immers altijd alleen moeten doen. Onze zoon zegt dat er niet veel verandert is sinds je weg bent behalve dat het gezellig is geworden in huis. Een normaal gezinsleven. En ja, we genieten er van. Onze zoon hoeft zich niet meer te schamen voor een vader die alleen maar ligt en zit en te lui en te dom is om te werken.
Iedere keer wanneer je hier geweest bent om je spullen te halen haat ik je weer meer. Haat is alles wat ik voel, voor alles wat je me aangedaan hebt. Zo gauw ik je zie komt alles weer naar boven, ik word dan zo woest en weet niet hoe snel ik je weer de deur uit moet werken. Zo veel haat heb ik nog nooit voor iemand gevoeld, ik wist niet dat ik het in me had.
Reacties
Een reactie posten