Praten
Vanmorgen heeft hij me een paar berichtjes gestuurd over bakken zand die hier nog stonden. Ik was op mijn werk dus las de berichtjes na de middag pas. Hij wilde de bakken zand komen halen omdat hij in de tuin bezig was. Ha, hij heeft nog nooit in de tuin gewerkt en nu ineens wel. Hij is echt aan een nieuwe auto toe volgens mij. Zou ze er in trappen?
Zo gauw hij hier was vroeg hij of ik koffie voor hem had. Oh oh, dat wordt oppassen, dacht ik nog. En ja hoor, hij begon te praten, hij had de laatste keer dat hij belde geen grote mond gehad vond hij. Ik vond van wel en dat zei ik ook. Vervolgens vroeg hij of ik nog wat van zijn moeder gehoord had. Ik vertelde dat ze me iedere week belde. Waar wij het dan over hadden, vroeg hij. Haha, wat denk je!?
Over van alles, zei ik. Hij vond het raar want hem belde ze nooit, waarop ik zei dat ze ook niet erg te spreken is over hem.
Zo lang ik bij jou was had ik niks met haar, zei hij. Dus hij wist waarom zijn moeder niet te spreken is over hem. Ik zei dat ik, en met mij, niemand dat geloofde. Alle moeite deed hij om me ervan te overtuigen dat hij niks met haar had toen wij uit elkaar gingen maar dat hij is weggegaan omdat we altijd ruzie hadden. Hoe kun je ruzie maken met iemand die nooit thuis is?! Als we al ruzie hadden lokte hij het uit om mij de schuld te kunnen geven van zijn vertrek.
Ik zei tegen hem dat hij dan gewoon met me had kunnen praten waarop hij antwoordde dat ik altijd weg liep wanneer hij wilde praten. Haha, de pot verwijt de ketel..... Hij wachtte totdat ik weg liep en dan begon hij te praten om mij te kunnen verwijten dat ik altijd weg liep. Ook een stukje macht, kijken of ik terug kwam om naar hem te luisteren. Daarbij heeft hij nooit met me gepraat alleen maar tegen me geblaft en ja, dan loop ik inderdaad weg. Eén keer heb ik geprobeerd om met hem te praten en toen schopte hij de hele salontafel door de woonkamer dus zeg niet dat ík niet kan praten. Zelf heeft hij nooit kunnen of willen praten, alleen wanneer hij iets van me nodig had. Hij had het al zo vaak gezegd zei hij, hij had zelfs al gedreigd weg te gaan. Ja, gedreigd had hij zeker, dat deed hij regelmatig, maar toen ik daarop zei dat hij dan maar moest gaan was hij in paniek en ging niet. Zo'n grote kerel was hij dus niet. Nee, toen moest hij zo nodig eerst een nieuw slachtoffer zoeken waar hij toen ook meteen mee aan de slag gegaan is. Hij wilde ineens fatsoenlijke schoenen, waarom wist ik toen nog niet maar werd later duidelijk. Hij had haar al op het oog als nieuw slachtoffer. Een echte kerel was meteen gegaan, die had niet gewacht totdat hij iemand anders had. Weer probeerde hij me er van te overtuigen dat hij niks met haar had zolang wij samen waren en toen hij weg ging. Ik geloof het niet, zei ik weer maar het doet er ook niet toe. Ik zweer het op onze zoon, zei hij en ik waarschuwde hem dat niet te doen. Daarop zweerde hij het op zijn eigen leven wat naar mijn mening toch niet zo veel waard is. Ik zei dat hij niet voor niks zoveel moeite had gedaan om haar toenmalige vriend bij haar weg te krijgen.
Hij zei dat ze dat ze dat zelf wilde. Maanden geleden heeft hij zelf tegen mij en zijn moeder gezegd dat hij haar gezegd had hem te dumpen omdat hij lui was.
Dat was hij ook, zei hij maar ze wilde zelf van hem af.
Zo gauw hij hier was vroeg hij of ik koffie voor hem had. Oh oh, dat wordt oppassen, dacht ik nog. En ja hoor, hij begon te praten, hij had de laatste keer dat hij belde geen grote mond gehad vond hij. Ik vond van wel en dat zei ik ook. Vervolgens vroeg hij of ik nog wat van zijn moeder gehoord had. Ik vertelde dat ze me iedere week belde. Waar wij het dan over hadden, vroeg hij. Haha, wat denk je!?
Over van alles, zei ik. Hij vond het raar want hem belde ze nooit, waarop ik zei dat ze ook niet erg te spreken is over hem.
Zo lang ik bij jou was had ik niks met haar, zei hij. Dus hij wist waarom zijn moeder niet te spreken is over hem. Ik zei dat ik, en met mij, niemand dat geloofde. Alle moeite deed hij om me ervan te overtuigen dat hij niks met haar had toen wij uit elkaar gingen maar dat hij is weggegaan omdat we altijd ruzie hadden. Hoe kun je ruzie maken met iemand die nooit thuis is?! Als we al ruzie hadden lokte hij het uit om mij de schuld te kunnen geven van zijn vertrek.
Ik zei tegen hem dat hij dan gewoon met me had kunnen praten waarop hij antwoordde dat ik altijd weg liep wanneer hij wilde praten. Haha, de pot verwijt de ketel..... Hij wachtte totdat ik weg liep en dan begon hij te praten om mij te kunnen verwijten dat ik altijd weg liep. Ook een stukje macht, kijken of ik terug kwam om naar hem te luisteren. Daarbij heeft hij nooit met me gepraat alleen maar tegen me geblaft en ja, dan loop ik inderdaad weg. Eén keer heb ik geprobeerd om met hem te praten en toen schopte hij de hele salontafel door de woonkamer dus zeg niet dat ík niet kan praten. Zelf heeft hij nooit kunnen of willen praten, alleen wanneer hij iets van me nodig had. Hij had het al zo vaak gezegd zei hij, hij had zelfs al gedreigd weg te gaan. Ja, gedreigd had hij zeker, dat deed hij regelmatig, maar toen ik daarop zei dat hij dan maar moest gaan was hij in paniek en ging niet. Zo'n grote kerel was hij dus niet. Nee, toen moest hij zo nodig eerst een nieuw slachtoffer zoeken waar hij toen ook meteen mee aan de slag gegaan is. Hij wilde ineens fatsoenlijke schoenen, waarom wist ik toen nog niet maar werd later duidelijk. Hij had haar al op het oog als nieuw slachtoffer. Een echte kerel was meteen gegaan, die had niet gewacht totdat hij iemand anders had. Weer probeerde hij me er van te overtuigen dat hij niks met haar had zolang wij samen waren en toen hij weg ging. Ik geloof het niet, zei ik weer maar het doet er ook niet toe. Ik zweer het op onze zoon, zei hij en ik waarschuwde hem dat niet te doen. Daarop zweerde hij het op zijn eigen leven wat naar mijn mening toch niet zo veel waard is. Ik zei dat hij niet voor niks zoveel moeite had gedaan om haar toenmalige vriend bij haar weg te krijgen.
Hij zei dat ze dat ze dat zelf wilde. Maanden geleden heeft hij zelf tegen mij en zijn moeder gezegd dat hij haar gezegd had hem te dumpen omdat hij lui was.
Dat was hij ook, zei hij maar ze wilde zelf van hem af.
Nex wilde zijn plaats innemen al zou hij dat nooit toegeven.
Hij stond op, liep weg en zei dat hij wilde dat we normaal tegen elkaar konden doen. Hij wil me zeker achter de hand houden voor het geval het toch fout loopt tussen hen. Dat doe ik toch ook, was mijn antwoord, waarop hij zei dat hij het vervelend vind dat het verhaal de ronde doet dat hij mij bedrogen heeft. Ja, snap ik, heel vervelend, maar hij heeft het aan zich zelf te danken.
Hij had pas anderhalve maand nadat hij weggegaan is iets met haar. Ha, een week later vertelde hij zijn moeder al dat hij een ander had. Waarschijnlijk heeft hij dat zijn grote saunavriend verteld want hij zegt steeds dat ik aan hem moet vragen sinds wanneer hij bij haar is, helaas trap ik daar niet in. Hij gelooft je nog omdat hij hem niet kent zoals ik en nex weet dat hij het risico loopt dat ik zijn vriend hier ergens tegenkom. Pijnlijk wanneer je zelf denkt een meester leugenaar te zijn en dan weet dat je jezelf hier niet uit kunt praten. Hij weet zelf niet eens meer wat en wanneer hij iets gezegd hebt, hij spreekt zichzelf zo tegen. Het is moeilijk voor hem om al zijn leugens te onthouden maar ik weet nog precies wat en wanneer hij iets gezegd heeft.
Wat wanneer zij er achter komt dat hij bij haar is om haar geld, dat hij nooit van haar zal houden, dat alles wat hij zegt en doet voort komt uit liefde voor zichzelf? Heerlijk om te weten dat hij zich kut voelt omdat hij weet dat ik hem niet geloof, heerlijk om de macht te hebben en heerlijk om tegen hem in te gaan. Hij baalt er van en ik geniet er van om niet meer in zijn leugens te trappen en hem te laten voelen dat hij mij niet meer kan manipuleren.
Wat zit er achter de behoefte om met mij in gesprek te gaan terwijl hij me weken lang ontweken hebt? Probeert hij zichzelf al weer in te dekken voor het geval het fout loopt? Krijgt hij nu al spijt? Iets zit er achter. Ik zou na 30 jaar wéér bijna in zijn leugens trappen zo overtuigend kwam hij over. Ik weet dat hij zich rot voelt omdat mensen hem niet geloven maar ik weet ook dat hij alles zegt met de reden om zich zelf goed te praten en dat lukt hem niet bij mij.
Nu hij iets van me wil kan hij ineens wel normaal praten in plaats van blaffen, zo is het altijd geweest. Praten kon hij wel wanneer hij iets van me wilde en anders kon hij alleen maar blaffen en commanderen.
Ik vertrouw hem niet, waarom is hij ineens poeslief tegen me terwijl hij de laatste tijd zo vijandig was?
Zelfs nu zoek ik overal wat achter, mijn vertrouwen in hem is nul. Het ergste van dit alles is dat hij het zelf niet ziet, dat hij zelf in zijn leugens gelooft en niet weet dat dit een gebrek is wat bij zijn ziekte/afwijking hoort. Buitenstaanders zien het niet, alleen de mensen die jaren met hem geleefd hebben weten hoe hij werkelijk is. Hij kent zichzelf niet eens.
Terwijl we onze koffie dronken belde je iemand om te vragen of diegene zin had om 2 boomstronken uit te graven. Betreffende persoon zei dat hij het druk had, je hing op en zei dat diegene er gewoon geen zin in had. Ik heb me ingehouden maar je weet wat ik had willen zeggen; dat je er zelf ook geen zin in had anders had je het niet aan een ander hoeven vragen. Of heb je haar ook al wijs gemaakt dat je een versleten rug hebt van in de bouw werken. Dat probeerde je ons altijd wijs te maken. Je hebt alles bij elkaar in je hele leven amper een jaar gewerkt. Je moeder kan zich niet eens herinneren dat je óóit gewerkt hebt. Waarschijnlijk zit je rug gewoon vastgeroest. Als jouw rug versleten is van het werken dan zou ik helemaal geen rug meer hebben en met mij het grootste deel van de bevolking.
Hij stond op, liep weg en zei dat hij wilde dat we normaal tegen elkaar konden doen. Hij wil me zeker achter de hand houden voor het geval het toch fout loopt tussen hen. Dat doe ik toch ook, was mijn antwoord, waarop hij zei dat hij het vervelend vind dat het verhaal de ronde doet dat hij mij bedrogen heeft. Ja, snap ik, heel vervelend, maar hij heeft het aan zich zelf te danken.
Hij had pas anderhalve maand nadat hij weggegaan is iets met haar. Ha, een week later vertelde hij zijn moeder al dat hij een ander had. Waarschijnlijk heeft hij dat zijn grote saunavriend verteld want hij zegt steeds dat ik aan hem moet vragen sinds wanneer hij bij haar is, helaas trap ik daar niet in. Hij gelooft je nog omdat hij hem niet kent zoals ik en nex weet dat hij het risico loopt dat ik zijn vriend hier ergens tegenkom. Pijnlijk wanneer je zelf denkt een meester leugenaar te zijn en dan weet dat je jezelf hier niet uit kunt praten. Hij weet zelf niet eens meer wat en wanneer hij iets gezegd hebt, hij spreekt zichzelf zo tegen. Het is moeilijk voor hem om al zijn leugens te onthouden maar ik weet nog precies wat en wanneer hij iets gezegd heeft.
Wat wanneer zij er achter komt dat hij bij haar is om haar geld, dat hij nooit van haar zal houden, dat alles wat hij zegt en doet voort komt uit liefde voor zichzelf? Heerlijk om te weten dat hij zich kut voelt omdat hij weet dat ik hem niet geloof, heerlijk om de macht te hebben en heerlijk om tegen hem in te gaan. Hij baalt er van en ik geniet er van om niet meer in zijn leugens te trappen en hem te laten voelen dat hij mij niet meer kan manipuleren.
Wat zit er achter de behoefte om met mij in gesprek te gaan terwijl hij me weken lang ontweken hebt? Probeert hij zichzelf al weer in te dekken voor het geval het fout loopt? Krijgt hij nu al spijt? Iets zit er achter. Ik zou na 30 jaar wéér bijna in zijn leugens trappen zo overtuigend kwam hij over. Ik weet dat hij zich rot voelt omdat mensen hem niet geloven maar ik weet ook dat hij alles zegt met de reden om zich zelf goed te praten en dat lukt hem niet bij mij.
Nu hij iets van me wil kan hij ineens wel normaal praten in plaats van blaffen, zo is het altijd geweest. Praten kon hij wel wanneer hij iets van me wilde en anders kon hij alleen maar blaffen en commanderen.
Ik vertrouw hem niet, waarom is hij ineens poeslief tegen me terwijl hij de laatste tijd zo vijandig was?
Zelfs nu zoek ik overal wat achter, mijn vertrouwen in hem is nul. Het ergste van dit alles is dat hij het zelf niet ziet, dat hij zelf in zijn leugens gelooft en niet weet dat dit een gebrek is wat bij zijn ziekte/afwijking hoort. Buitenstaanders zien het niet, alleen de mensen die jaren met hem geleefd hebben weten hoe hij werkelijk is. Hij kent zichzelf niet eens.
Terwijl we onze koffie dronken belde je iemand om te vragen of diegene zin had om 2 boomstronken uit te graven. Betreffende persoon zei dat hij het druk had, je hing op en zei dat diegene er gewoon geen zin in had. Ik heb me ingehouden maar je weet wat ik had willen zeggen; dat je er zelf ook geen zin in had anders had je het niet aan een ander hoeven vragen. Of heb je haar ook al wijs gemaakt dat je een versleten rug hebt van in de bouw werken. Dat probeerde je ons altijd wijs te maken. Je hebt alles bij elkaar in je hele leven amper een jaar gewerkt. Je moeder kan zich niet eens herinneren dat je óóit gewerkt hebt. Waarschijnlijk zit je rug gewoon vastgeroest. Als jouw rug versleten is van het werken dan zou ik helemaal geen rug meer hebben en met mij het grootste deel van de bevolking.
Reacties
Een reactie posten