Verdacht stil
Het is de laatste weken verdacht stil. Je laat je niet meer zien of horen, ook niet naar onze zoon toe.
Je stilte doet mij vermoeden dat er iets aan de hand is maar ik kan niet bedenken wat.
Heb je je moeder leugens over me verteld en ben je bang dat ze dat mij verteld heeft?
Ben je van plan om me ineens ergens op te pakken?
Houdt zij je tegen om ook maar enig contact met je zoon te hebben? Zij is natuurlijk ook erg egoïstisch anders laat je je niet in met de man van een ander. Zal wat zijn bij jullie als jullie allebei alleen aan jezelf denken.
Het kan ook zijn dat je op je pik getrapt bent omdat ik de laatste keer dat je hier was, gezegd heb dat ik niet meer in je leugens trap.
.
Ik weet niet wat ik er van moet denken maar iets klopt er niet, dit is niet wie jij bent.
Of ben je druk bezig met je kasten die zij voor je zou kopen zodat je al je rommel kwijt kunt. Zo ver heb je haar dus al in gepakt, zelf zul je er geen geld aan uit geven, daarvoor span je haar voor je karretje.
Misschien dat je ware karakter naar boven komt wanneer je alles op zijn plaats hebt staan want dan heb je het idee dat je gesetteld bent en ze je niet meer kwijt wil/kan.
Je hebt hier nog steeds spullen staan die je weken geleden al op zou halen. Ik denk dat je weet dat je de controle kwijt bent.
Het boek "Judas" van Astrid Holleeder heb ik net uitgelezen. Die Willem is jou in het kwadraat. Wat kan ik me inleven in zijn zussen en wat is het allemaal herkenbaar. De manipulaties, de dreigementen, ik voel wat zij gevoeld hebben al was het voor hen 100 keer erger. Zijn karakter is als het jouwe maar dan in zeer extreme vorm. Vergeleken bij hem ben jij een schatje maar daarmee wil ik je gedrag niet goed praten.
Hoe vaak was jij niet trots op jezelf wanneer je iemand je onredelijke eisen opgelegd had, wanneer je met teveel alcohol op aangehouden werd of wanneer je weer ongezien iets had kunnen jatten. Hoe trots vertelde je altijd dat je in Vught had gezeten terwijl een ander daar niet eens over zou durven praten. Ik zag het altijd als een gebrek aan schaamte, wat natuurlijk ook zo is, maar de eerste jaren dat we samen waren kende ik geen definitie van de narcistische persoonlijkheidsstoornis en dacht altijd dat je gewoon zo dom was, wat ook zo is.
Je stilte doet mij vermoeden dat er iets aan de hand is maar ik kan niet bedenken wat.
Heb je je moeder leugens over me verteld en ben je bang dat ze dat mij verteld heeft?
Ben je van plan om me ineens ergens op te pakken?
Houdt zij je tegen om ook maar enig contact met je zoon te hebben? Zij is natuurlijk ook erg egoïstisch anders laat je je niet in met de man van een ander. Zal wat zijn bij jullie als jullie allebei alleen aan jezelf denken.
Het kan ook zijn dat je op je pik getrapt bent omdat ik de laatste keer dat je hier was, gezegd heb dat ik niet meer in je leugens trap.
.
Ik weet niet wat ik er van moet denken maar iets klopt er niet, dit is niet wie jij bent.
Of ben je druk bezig met je kasten die zij voor je zou kopen zodat je al je rommel kwijt kunt. Zo ver heb je haar dus al in gepakt, zelf zul je er geen geld aan uit geven, daarvoor span je haar voor je karretje.
Misschien dat je ware karakter naar boven komt wanneer je alles op zijn plaats hebt staan want dan heb je het idee dat je gesetteld bent en ze je niet meer kwijt wil/kan.
Je hebt hier nog steeds spullen staan die je weken geleden al op zou halen. Ik denk dat je weet dat je de controle kwijt bent.
Het boek "Judas" van Astrid Holleeder heb ik net uitgelezen. Die Willem is jou in het kwadraat. Wat kan ik me inleven in zijn zussen en wat is het allemaal herkenbaar. De manipulaties, de dreigementen, ik voel wat zij gevoeld hebben al was het voor hen 100 keer erger. Zijn karakter is als het jouwe maar dan in zeer extreme vorm. Vergeleken bij hem ben jij een schatje maar daarmee wil ik je gedrag niet goed praten.
Hoe vaak was jij niet trots op jezelf wanneer je iemand je onredelijke eisen opgelegd had, wanneer je met teveel alcohol op aangehouden werd of wanneer je weer ongezien iets had kunnen jatten. Hoe trots vertelde je altijd dat je in Vught had gezeten terwijl een ander daar niet eens over zou durven praten. Ik zag het altijd als een gebrek aan schaamte, wat natuurlijk ook zo is, maar de eerste jaren dat we samen waren kende ik geen definitie van de narcistische persoonlijkheidsstoornis en dacht altijd dat je gewoon zo dom was, wat ook zo is.
Reacties
Een reactie posten