Afstand
Je machtsspelletjes zijn over.
Je hebt geen macht meer over mij.
Tijd voor je volgende slachtoffer.
De laatste weken speelt de gedachte om afstand van mijn familie te nemen. Ik ben ze gewoon zat! Al sinds de break-up met mijn narcistische ex is er niet één van hen geweest die me gesteund heeft. Niet één keer hebben ze aan mij of mijn zoon gevraagd hoe het met ons gaat. Ja, ongeïnteresseerd, uit fatsoen maar zonder een antwoord af te wachten. De enigen die mij altijd gesteund hebben zijn mijn ex-schoonmoeder, mijn vriendinnen, collega's en buren. Bij hen kan ik altijd terecht en zij zijn oprecht geïnteresseerd in mij. Wanneer ik mijn familie vertel waar wij doorheen gegaan zijn wordt het verhaal afgekapt of afgescheept met de opmerking: ,,Wees blij dat je van hem af bent." . Natuurlijk ben ik blij dat ik van hem af ben maar mijn gevoelens doen er voor hen niet toe. Mijn broer heeft al die tijd nergens op gereageerd en mijn zus is alleen met zichzelf bezig. Haar uitjes, haar grote huis en haar luxe vakanties. Mijn zus met het karakter van mijn moeder, ze gaat steeds meer op haar lijken. Altijd haar sneb open voordat je een zin afgemaakt hebt en altijd kritiek op alles. Nooit heeft één van hen gevraagd of ik ergens hulp bij nodig had, of ik het financieel wel kon redden. Oké, mijn zus heeft me een avondje meegenomen naar een musical maar dat zie ik als eigenbelang. Ze kan niet genoeg uitjes hebben. Geld heeft ze genoeg dus dat weerhoudt haar er niet van om mij mee te vragen. Nee, ik ben klaar met mijn familie. Ik zoek geen contact meer, reageer enkel op contact wat van hen afkomt maar vraag ook nergens meer naar.
De enige reden waarom ik er niet helemaal afstand van doe is voor mijn zoon. Ik moet ook aan hem denken. Mocht ik wegvallen dan heeft hij niemand meer. Een verwekker die nooit interesse in hem toont en mocht ik afstand van mijn familie doen heeft hij ook geen familie meer. Niet dat hij er wat aan heeft zo lang ik het contact met hen onderhoud maar het idee dat hij dan echt "alleen op de wereld" is houd me tegen.
Oké, het ligt ook aan mij: Ik mocht geen emoties tonen, ik had altijd een masker op, ik was altijd sterk, het gaat altijd goed met mij, ik liet geen traan, dus het is van hun kant misschien geen onwil. Maar toch; als ik mijn verhaal kwijt wil wordt het niet serieus genomen en dat doet me pijn. Ik hoef geen medelijden maar een beetje steun of begrip zou me al een heel eind verder geholpen hebben. Het komt op mij over alsof ik geen gevoel mag hebben terwijl ik wel altijd geïnteresseerd ben in hun gevoelens.
Zo, mijn hart weer even gelucht en ja, ik kan zonder mijn familie. Ik heb het altijd alleen moeten doen dus daar mis ik niets aan. Voor mijn zoon bewaar ik het contact, voor hem alleen.
De laatste weken speelt de gedachte om afstand van mijn familie te nemen. Ik ben ze gewoon zat! Al sinds de break-up met mijn narcistische ex is er niet één van hen geweest die me gesteund heeft. Niet één keer hebben ze aan mij of mijn zoon gevraagd hoe het met ons gaat. Ja, ongeïnteresseerd, uit fatsoen maar zonder een antwoord af te wachten. De enigen die mij altijd gesteund hebben zijn mijn ex-schoonmoeder, mijn vriendinnen, collega's en buren. Bij hen kan ik altijd terecht en zij zijn oprecht geïnteresseerd in mij. Wanneer ik mijn familie vertel waar wij doorheen gegaan zijn wordt het verhaal afgekapt of afgescheept met de opmerking: ,,Wees blij dat je van hem af bent." . Natuurlijk ben ik blij dat ik van hem af ben maar mijn gevoelens doen er voor hen niet toe. Mijn broer heeft al die tijd nergens op gereageerd en mijn zus is alleen met zichzelf bezig. Haar uitjes, haar grote huis en haar luxe vakanties. Mijn zus met het karakter van mijn moeder, ze gaat steeds meer op haar lijken. Altijd haar sneb open voordat je een zin afgemaakt hebt en altijd kritiek op alles. Nooit heeft één van hen gevraagd of ik ergens hulp bij nodig had, of ik het financieel wel kon redden. Oké, mijn zus heeft me een avondje meegenomen naar een musical maar dat zie ik als eigenbelang. Ze kan niet genoeg uitjes hebben. Geld heeft ze genoeg dus dat weerhoudt haar er niet van om mij mee te vragen. Nee, ik ben klaar met mijn familie. Ik zoek geen contact meer, reageer enkel op contact wat van hen afkomt maar vraag ook nergens meer naar.
De enige reden waarom ik er niet helemaal afstand van doe is voor mijn zoon. Ik moet ook aan hem denken. Mocht ik wegvallen dan heeft hij niemand meer. Een verwekker die nooit interesse in hem toont en mocht ik afstand van mijn familie doen heeft hij ook geen familie meer. Niet dat hij er wat aan heeft zo lang ik het contact met hen onderhoud maar het idee dat hij dan echt "alleen op de wereld" is houd me tegen.
Oké, het ligt ook aan mij: Ik mocht geen emoties tonen, ik had altijd een masker op, ik was altijd sterk, het gaat altijd goed met mij, ik liet geen traan, dus het is van hun kant misschien geen onwil. Maar toch; als ik mijn verhaal kwijt wil wordt het niet serieus genomen en dat doet me pijn. Ik hoef geen medelijden maar een beetje steun of begrip zou me al een heel eind verder geholpen hebben. Het komt op mij over alsof ik geen gevoel mag hebben terwijl ik wel altijd geïnteresseerd ben in hun gevoelens.
Zo, mijn hart weer even gelucht en ja, ik kan zonder mijn familie. Ik heb het altijd alleen moeten doen dus daar mis ik niets aan. Voor mijn zoon bewaar ik het contact, voor hem alleen.
Reacties
Een reactie posten